Σχέδιο Τραμπ και αραβική αλληλεγγύη

Γράφει ο δρ Γαβριήλ Χαρίτος *

Αν και τα πρόσφατα ψηφίσματα του Αραβικού Συνδέσμου και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνδιασκέψεως καταδίκασαν το σχέδιο Τραμπ, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι απομονωμένη όσο ποτέ άλλοτε. Δεν ήταν τυχαίο ότι, κατά την ανακοίνωση του αμερικανικού σχεδίου για την επίλυση του Παλαιστινιακού, εκτός από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, παρόντες ήταν και οι πρέσβεις του Μπαχρέιν, του Ομάν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων – γεγονός που φρόντισε να τονίσει με έμφαση ο πρόεδρος Τραμπ, προκαλώντας τις τηλεοπτικές κάμερες να τους εντοπίσουν.

Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, και ενώ η Ισλαμική Συνδιάσκεψη πραγματοποιείτο στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, την ίδια στιγμή στην Ουγκάντα ο Νετανιάχου συναντιόταν για πρώτη φορά με τον πρόεδρο του Σουδάν, Αμπντέλ Φατάχ Αλ Μπουρχάν. Κληθείς ο δεύτερος να αιτιολογήσει το momentum της συνάντησης, δήλωνε χωρίς καμία περιστροφή ότι «μοναδικό κριτήριο για την απόφασή του να εξομαλύνει τις σχέσεις με το Ισραήλ είναι η προάσπιση των συμφερόντων του Σουδάν», κερδίζοντας επαινετικά σχόλια της αντιπολίτευσης (!).

Δεν πρόλαβε να περάσει μία εβδομάδα και ξαφνικά υπερκεράστηκαν όλες οι δυσκολίες που επί χρόνια καθυστερούσαν την υπογραφή της πολυμερούς συμφωνίας μεταξύ Σουδάν, Αιγύπτου και Αιθιοπίας για την αποπεράτωση του μεγαλύτερου φράγματος της Αφρικής στη μεθόριο Αιθιοπίας – Σουδάν, που εκτιμάται ότι θα επιλύσει τις ανάγκες ηλεκτροδότησης και των τριών χωρών. Αρκούσαν μόνο δύο ημέρες εντατικών συναντήσεων στην Ουάσιγκτον ανάμεσα στους εκπροσώπους του Σουδάν, της Αιγύπτου και της Αιθιοπίας για να ανακοινωθεί ότι έως το τέλος του μηνός η τελική συμφωνία θα έχει υπογραφεί, με εγγυήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ετσι, το Σουδάν τίθεται πλέον στον «σκληρό πυρήνα» των σουνιτικών χωρών υπό σαουδαραβική σκέπη, που νοιάζονται περισσότερο για την επίλυση των δικών τους προβλημάτων και ανησυχούν για τον ρόλο του Ιράν στη Μέση Ανατολή, παρά για την καθαυτή έκβαση του Παλαιστινιακού. Η περίπτωση του Σουδάν δεν είναι η μοναδική.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Τυνησίας, η οποία, προσβλέποντας στην αμερικανική βοήθεια για την άρση του δημοσιονομικού της αδιεξόδου, αθέτησε εν μια νυκτί την υπόσχεσή της προς την Παλαιστινιακή Αρχή να καταθέσει πρόταση ψηφίσματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας κατά του σχεδίου Τραμπ. Ασφαλείς πηγές αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Μαρόκου στη Δυτική Σαχάρα (κατά τα πρότυπα της αναγνώρισης της κυριαρχίας του Ισραήλ στα Γκολάν) εάν το Ραμπάτ λάβει περισσότερο ενεργό στάση έναντι του Ιράν. Και κάπως έτσι το σχέδιο Τραμπ αποτελεί την αφορμή για τη διευθέτηση χρόνιων αιτημάτων των πολυπληθών αραβικών μητέρων-πατρίδων. Οσο για το Παλαιστινιακό: Η Ιστορία ίσως επαναληφθεί σε μια κάποια νέα «Ζυρίχη».

Πηγή: Έθνος 

*Ο δρ. Γαβριήλ Χαρίτος είναι δικηγόρος και διεθνολόγος. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, διεθνείς σχέσεις στη Μεσόγειο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στις διεθνείς σχέσεις από το Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στο πολιτικό σύστημα και την εξωτερική πολιτική των χωρών της Μέσης Ανατολής με έμφαση στο Ισραήλ, ως επίσης και στις ποικίλες πτυχές της περιφερειακής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Κυκλοφορούν δύο μονογραφίες του: “Ο εκδημοκρατισμός των αραβικών χωρών ως προτεραιότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η περίπτωση της Ιορδανίας και της Τυνησίας” (Αντ. Ν. Σάκκουλας, 2008) και “Κύπρος, το Γειτονικό Νησί – Το Κυπριακό μέσα από τα Κρατικά Αρχεία του Ισραήλ, 1946-1960” (Παπαζήσης, 2018). Είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Ινστιτούτο Μπεν-Γκουριόν, του Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν και Senior Fellow στο Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας