Foreign Policy: Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε την Τουρκία

BY NICK DANFORTH
Foreign Policy 

Εάν, όπως  θέλουν οι αναλυτές, η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας μοιάζει με σύγκρουση αμαξοστοιχιών σε αργή κίνηση, τα καλά νέα είναι ότι τα τρένα κινούνται πιο αργά από ό, τι αναμενόταν. Τα κακά νέα είναι ότι συνεχίζουν να κατευθύνονται το ένα προς το άλλο στις ίδιες ράγες. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Τζο Μπάιντεν βρίσκεται τώρα στη θέση του μηχανοδηγού που φρενάρει… και δεν μπορεί να περιμένει ιδιαίτερη βοήθεια από τον ομόλογό του στο έτερο τρένο.

Για τον Μπάιντεν, η πρόκληση θα είναι να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά που μπορεί να κάνει η Τουρκία στα συμφέροντα των ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει νέες συγκρούσεις ή να αποκλείσει τη δυνατότητα μελλοντικής συνεργασίας. Το έργο του πρέπει να ξεκινήσει με την παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να σώσει μεμονωμένα την αμερικανικο-τουρκική συμμαχία, ούτε ο Ερντογάν ποτέ θα προσφέρει πραγματική  αποκατάσταση των σχέσεων- ανεξάρτητα από το πόσες φορές φαίνεται να το κάνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία θα συνεχίσουν να εργάζονται σε πολλαπλά επίπεδα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν περισσότερες κρίσεις. Εάν όλοι είναι τυχεροί, θα υπάρξουν επίσης περίοδοι ανάπαυλας και κάποια πρόοδος σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος.

Για την καλύτερη διακυβέρνηση σε αυτήν την κατάσταση χωρίς νίκη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη για το ρόλο της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και για το δικό της ρόλο στην εσωτερική τουρκική πολιτική: Θα είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργαστεί με την Τουρκία όταν η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απειλή, και θα είναι δύσκολο να υποστηρίξει την τουρκική δημοκρατία όταν αυτό κάνει και η τουρκική αντιπολίτευση.

Έχει δοθεί μια σειρά εξηγήσεων σχετικά με το γιατί η Τουρκία έχει υιοθετήσει μια πιο μαχητική προσέγγιση έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων δυτικών συμμάχων της τα τελευταία χρόνια.Ορισμένοι αναλυτές έχουν επισημάνει τα εγχώρια πολιτικά οφέλη που αντλεί ο Ερντογάν από την αντι-δυτική του στάση, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται σε μια εκλογική συμμαχία με το υπερ-εθνικιστικό κόμμα της Τουρκίας. Άλλοι έχουν υπογραμμίσει το ρόλο της ισλαμιστικής ιδεολογίας και των φιλοδοξιών του Ερντογάν για ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο. Άλλοι επισημαίνουν μια σειρά από συγκεκριμένα τουρκικά παράπονα, όπως η υποστήριξη της Ουάσιγκτον στους Κούρδους  στη Συρία ή την άρνησή της να εκδώσει τον Τούρκο ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία, και υποστηρίζουν ότι αυτά εξηγούν ή δικαιολογούν την τουρκική εχθρότητα.

Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθεια σ’ αυτές τις εξηγήσεις. Και αυτό, από μόνο του, είναι λόγος να υποπτευόμαστε ότι η προσέγγιση μπορεί να είναι δύσκολη. Ωστόσο, δεν αναδεικνύουν ολόκληρο το εύρος της πρόκλησης. Η πιο ανησυχητική πραγματικότητα είναι ότι η ιδεολογία, τα παράπονα και η εγχώρια πολιτική έχουν συγκεντρωθεί για να διαμορφώσουν από κοινού ένα νέο τουρκικό δόγμα ασφάλειας, το οποίο, με συνεκτικό ή όχι απαραίτητα ακριβή τρόπο, προσδιορίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μια μεγάλη απειλή που πρέπει να ξεπεραστεί με επιθετικά αντίμετρα.

Τούρκοι φιλοκυβερνητικοί αναλυτές ήταν πρόθυμοι να αναδείξουν τη σκέψη της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Πιστεύουν ότι οι δυτικές δυνάμεις ανησυχούν για τη πρόσφατα αποκτηθείσα ανεξαρτησία της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εργάζονται σε πολλά μέτωπα για να ελέγξουν την άνοδο της χώρας. Και όμως, επειδή η δύναμη της Δύσης συρρικνώνεται και ο κόσμος γίνεται πολυπολικός, πιστεύουν επίσης ότι η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει σκληρή ισχύ (hard power) και επιλεκτική συνεργασία με τη Ρωσία για να ξαναγράψει τους κανόνες του παιχνιδιού υπέρ της.

Αυτή η προσέγγιση είναι δημοφιλής στους ψηφοφόρους του Ερντογάν, ταιριάζει καλά με τις ιδεολογικές παραδοχές του προέδρου και έχει λάβει αρκετή εξωτερική επικύρωση ώστε να είναι δύσκολο να δυσφημιστεί.Για την Ουάσινγκτον, το να εκλάβουν σοβαρά τη νέα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας σημαίνει ότι αποδοχή ότι κανένας συνδυασμός απειλών ή κινήτρων δεν θα αποκαταστήσει μια σχέση συνεργασίας σύντομα. Αντίθετα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια πιο μακροπρόθεσμη πρόκληση στη απόρριψη των παραδοχών που καθοδηγούν την τουρκική πολιτική. Αυτό θα απαιτήσει διαρκή πίεση για να δείξουν στην Άγκυρα ότι ο ανταγωνισμός των πρώην συμμάχων της έχει συνέπειες. Αλλά απαιτεί επίσης να αφήσουν την πόρτα ανοιχτή για αποκλιμάκωση εάν η Άγκυρα το αποφασίσει. Με άλλα λόγια, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να αναπηδούν σε κάθε συμφωνία συμφιλίωσης από τον Ερντογάν ή να βλέπουν τις προσφορές του για επανεκκίνηση σχέσεων ως λόγο να υποκύψουν. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι διαπραγματεύσεις και οι ομάδες εργασίας μπορούν να διαδραματίσουν πολύτιμο ρόλο στην τοποθέτηση προβλημάτων στον πάγο, ακόμη και όταν καμία πλευρά δεν περιμένει να επιλυθούν σύντομα.

Πράγματι, δεδομένης της εντεινόμενης απογοήτευσης της Ουάσινγκτον με τον Ερντογάν, ορισμένοι έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πραγματική συνεργασία με την Τουρκία θα είναι δυνατή μόνο όταν ο Ερντογάν φύγει από την εξουσία. Υπάρχει σίγουρα λόγος να ελπίζουμε ότι μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας, του Λαϊκού Κόμματος των Ρεπουμπλικανών, θα ήταν λιγότερο ανταγωνιστική έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ. Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί επίσης να αποδειχθεί πιο πρόθυμη να συμφιλιωθεί με γείτονες όπως η Αίγυπτος, ενώ θα δείχνει λιγότερο ενθουσιασμό για άλλους περιφερειακούς φορείς, όπως η Χαμάς. Ωστόσο, υπάρχει επίσης κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι η τουρκική αντιπολίτευση συμμερίζεται πολλές από τις υποψίες της κυβέρνησης για την Ουάσινγκτον και υποστηρίζει πολλές από τις προσπάθειες του Ερντογάν. Επιπλέον, αν βρεθούν στην εξουσία, θα αντιμετωπίσουν σχεδόν σίγουρα νέες πολιτικές πιέσεις, απαιτώντας τους να αποδείξουν την εθνικιστική τους πίστη.

Φυσικά, ένας από τους κύριους λόγους που τόσο ο Ερντογάν όσο και οι αντίπαλοί του είναι καχύποπτοι για την Ουάσινγκτον είναι η κοινή τους πεποίθηση ότι η αμερικανική υποστήριξη για τη δημοκρατία στην Τουρκία εξαρτάται πάντα από το τι μπορεί να σημαίνει το εσωτερικό σύστημα της Τουρκίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ιστορικό της Ουάσινγκτον στον Ψυχρό Πόλεμο δείχνει σίγουρα ότι η προσέγγισή της στην τουρκική δημοκρατία περιστρεφόταν συχνά γύρω από τα κόμματα που πίστευαν ότι υποστήριζαν τα συμφέροντα της Αμερικής.Το αποτέλεσμα είναι ότι, σήμερα, η ρητή υποστήριξη στην αντιπολίτευση της Τουρκίας δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος τρόπος για την υποστήριξη της αντιπολίτευσης της Τουρκίας. Το περασμένο καλοκαίρι, κυκλοφόρησε ένα βίντεο που δείχνει τον Μπάιντεν, σε μια προηγούμενη συνομιλία με τους συντάκτες των New York Times, όπου καλούσε την Αμερική να ενθαρρύνει εκείνους που βρίσκονται στην Τουρκία να εργαστούν για να ανατρέψουν τον Ερντογάν μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

Σχεδόν  τόσο γρήγορα όσο ο Ερντογάν οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Τουρκίας έσπευσαν να καταδικάσουν τα σχόλια του Μπάιντεν. Αποδοκίμασαν την αμερικανική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας και επέμειναν ότι δεν θα συμμετάσχουν στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίδραση μιλά για ένα βαθύ χάσμα μεταξύ της εθνικιστικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας σχετικά με το πώς πιστεύουν ότι η Ουάσινγκτον μπορεί να βοηθήσει καλύτερα τη χώρα τους. Επιμένοντας ότι «η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από τον Ερντογάν», πολλοί από τους αντιπάλους του Ερντογάν υποστήριξαν ότι οι δυτικές χώρες δεν πρέπει να τιμωρήσουν όλη την Τουρκία λόγω του θυμού τους για τον Τούρκο πρόεδρο. Ισχυρίζονται ότι για να αποφύγουν την απώλεια του 50% της Τουρκίας που μισεί τον Ερντογάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ θα πρέπει να προσφέρουν στην Τουρκία βελτιωμένες εμπορικές ευκαιρίες αντί για κυρώσεις, ενώ εργάζονται για να αντιμετωπίσουν ευρέως κοινές τουρκικές ανησυχίες σχετικά με το κίνημα Γκιουλέν, το YPG και την Ανατολική Μεσόγειο. Το πρόβλημα είναι ότι άλλα  μέλη της αντιπολίτευσης επιμένουν ότι αυτή η προσέγγιση απλώς θα ενίσχυε τον Ερντογάν σε βάρος τους. Δίνοντας στον Ερντογάν νίκες εξωτερικής πολιτικής υψηλού προφίλ, επιμένουν, απλώς του δίνει περισσότερο θάρρος. Και η αποφυγή επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία, πολύ περισσότερο η παροχή μέτρων όπως μια αναθεωρημένη τελωνειακή ένωση με την ΕΕ, δίνει στον Ερντογάν μια ζωτική οικονομική στήριξη για να διατηρήσει τον αυταρχικό του ρόλο.

Ενόψει αυτών των αντιφατικών προσδοκιών, ο Μπάιντεν πρέπει απλώς να είναι συνεπής στην κριτική της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς του Ερντογάν. Πρέπει να καταδικάσει τη σύλληψη των δημοκρατικών αντιπάλων του Ερντογάν και να πιέσει για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Αυτό από μόνο του θα ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή, τόσο απέναντι στον  απελπισμένο εναγκαλισμό του Ερντογάν με τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά και στηην περιστασιακή προθυμία του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να μην είναι επικριτικός με την ελπίδα ότι θα εξασφαλιστεί η συνεργασία της Άγκυρας. Ο πρόεδρος δεν χρειάζεται να υποστηρίξει ανοιχτά την αντιπολίτευση, αλλά δεν πρέπει επίσης να διστάσει να απαντήσει στις προκλήσεις εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν με την ελπίδα να κερδίσει τη συμπάθειά τους. Σε τελική ανάλυση, διαχωρίζοντας την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δημοκρατία από τις συγκεκριμένες γεωπολιτικές φιλοδοξίες τους μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε ότι οι Αμερικανοί στηρίζουν πραγματικά την τουρκική δημοκρατία για δικό τους καλό

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επικρίνονται επί μακρόν για τη συνεργασία τους με αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ το ενίσχυσε αυτό, διευκολύνοντας τον αυταρχισμό του Ερντογάν και δεν έλαβε καν συνεργασία  ως αντάλλαγμα. Ο Μπάιντεν μπορεί να έχει κληρονομήσει μια επερχόμενη σύγκρουση, αλλά τουλάχιστον δεν έχει περιθώριο ηθικού συμβιβασμού. Δεν μπορείς να συνεργαστείς με ένα αυταρχικό καθεστώς που είναι προσηλωμένο ενάντια στη συνεργασία μαζί σου. 

*Nicholas Danforth is Non-Resident Senior Research Fellow at the Hellenic Foundation for
European and Foreign Policy.