Το Έπος του 1940

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Τα έπη είναι αφηγηματικές, ιστορικές διηγήσεις για κατορθώματα ηρώων που συνήθως η πραγματικότητα συμπλέκεται – τις περισσότερες φορές με τη μυθοπλασία, αποπνέοντας δυνατά συναισθήματα και παρουσιάζοντας ιδεολογίες και αρχές, ικανές να διαμορφώσουν συμπεριφορές.

Και κυρίως για το λόγο αυτό, συνήθως ένα έπος γράφεται, όταν δεν υφίσταται η απόδειξη της δράσης των ηρώων, με τον τρόπο που παρουσιάζεται, ώστε τα συναισθήματα και η ενσυναίσθηση που δημιουργείται γύρω από ένα γεγονός αφενός να λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις αφετέρου εξαιτίας της «συμπλοκής» του πραγματικού με το εξωπραγματικό να εμπνέει όλο και περισσότερο κόσμο.

Γι’αυτό και τα έργα αυτά, κάποια εκ των οποίων είναι ποιήματα ώστε αντιληπτικά να μένουν περισσότερο στη μνήμη των ανθρώπων και να διαμορφώνουν άμεσα συναισθήματα, υιοθετήθηκαν από τις εθνοτικές ομάδες ως ένα πολιτισμικό στοιχείο διαμόρφωσης τόσο του κοινωνισμού τους όσο και στον καιρό (κυρίως) της πολιτικό – κοινωνικής ανάδειξης του Έθνους – Κράτους να αποδείξουν την ιστορική (και συνήθως διαχρονική) δυναμικότητα του έθνους τους ανάμεσα στην Διεθνή Κοινωνία της τότε εποχής

Υπάρχουν πολλά γνωστά έπη, που συνήθως λαμβάνονται και ως ιστορικά τεκμήρια για την ανάδειξη πτυχών όχι μόνο της Κοινωνίας ενός Έθνους, αλλά και τη μελέτη των διαφόρων φάσεων της Παγκόσμιας Ιστορίας. Οι Έλληνες με τα έπη του Ομήρου, αλλά και την Αργοναυτική Εκστρατεία, οι Βαβυλώνιοι με το έπος του Γκιλγκαμές, οι Βρετανοί με το έπος του Μπεογούλφ.

Και όπως είπαμε, επειδή τα έμμετρα αυτά ποιήματα ή και ιστορικά αφηγήματα συμπλέκουν την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, αναφέρονται σε εποχές ιστορικές για την μνήμη των ανθρώπων.

Εκτός από το Έπος του 1940.Οι Έλληνες έγραψαν τη σύγχρονη εποποιία όχι μόνο του έθνους – Κράτους τους, αλλά στα βουνά της Πίνδου γράφτηκε το έπος του σύγχρονου ηρωισμού, επομένως και του Οικουμενισμού.

Η Ελλάδα πάντοτε αφήνει παιδευτική παρακαταθήκη, όχι μόνο στους δικούς της επιγόνους, αλλά σε όλα τα έθνη. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες με τον (στρατηγιστή) Θουκυδίδη «έγραψαν τις τεχνικές του Πολέμου», που ήταν οι βάσεις για το σύγχρονο Στρατό, έτσι και οι νεότεροι Έλληνες με το Έπος του ’40 «έγραψαν την ιδεολογία του ηρωισμού», που είναι η έμπνευση για το σεβασμό και την αφοσίωση στην Πατρίδα (σε μία εποχή που ήδη υφίστατο ο πρώτος διεθνής οργανισμός, η Κοινωνία των Εθνών, αποδεικνύοντας, ότι για να αγαπάς τον εταίρο, θα πρέπει πρώτα να αγαπάς την Πατρίδα σου).

Η Ελλάδα είναι ο μοχλός εκκίνησης γεγονότων και πράξεων έμπνευσης και το μεταίχμιο για την αλλαγή της σελίδας στο «βιβλίο» που ονομάζεται Διεθνής Κοινωνία.

Ζήτω το Έπος του ’40, Ζήτω οι Έλληνες, Ζήτω η μάνα της Οικουμένης, Ελλάδα!!!!

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).