Η 11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ, ιρανική version

Gilles Kepel
Le Figaro

Η θεαματική επιδρομή που πραγματοποίησε η Χαμάς περνώντας τα ισραηλινά σύνορα τα ξημερώματα του Σαββάτου (Shabatt) 7 Οκτωβρίου συγκρίθηκε με τον πόλεμο του Οκτωβρίου 1973 – γνωστός και ως πόλεμο του Κιπούρ – που ξεκίνησαν ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Ελ Σαντάτ και ο Σύρος Πρόεδρος Χαφέζ Αλ Ασαντ πριν από ακριβώς μισό αιώνα. Ο πόλεμος του Κιπούρ είχε αποδυναμώσει σημαντικά το εβραϊκό κράτος, αναγκάζοντάς το να ξεκινήσει την αποχώρηση από τα εδάφη που κατείχε από τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» του Ιουνίου 1967. Ταρακούνησε την παγκόσμια οικονομία και την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή οδηγώντας την Σαουδική Αραβία του βασιλιά Φαϊζάλ στο πετρελαικό εμπάργκο που πυροδοτώτησε την μαζική άνοδο της τιμής του αργού πετρελαίου, το υπερόπλο της περιοχής.

Η σύμπτωση των ημερομηνιών δεν είναι τυχαία, την μέρα μιας εβραϊκής θρησκευτικής γιορτής. Εγγράφεται στην συνέχεια της «διπλής «ευλογημένης επιδρομής» που ξεκίνησε από την Αλ Κάιντα εναντίον της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, που σηματοδοτεί συμβολικά την επίθεση της Χαμάς. Ακριβώς όπως ο Μπιν Λάντεν είχε καταφέρει να καταπλήξει την μουσουλμανική –και την παγκόσμια– κοινή γνώμη, δείχνοντας ότι η περήφανη Αμερική ήταν ένας κολοσσός με πόδια από πηλό, οι ηγέτες της Χαμάς και ο Ιρανός νονός τους αποκάλυψαν την ευθραυστότητα του Ισραήλ ποδοπατώντας την ανίκητη τεχνολογική ασπίδα του νεοσύστατου έθνους.

Το αδιάβατο και πανάκριβο φράγμα ασφαλείας τρύπησε και διαπεράστηκε, παρακάμφθηκε από αέρα και θάλασσα, με ανησυχητική ευκολία, αιχμαλωτίζοντας εκατοντάδες πολίτες και στρατιωτικούς οδηγώντας στους στις σήραγγες της Γάζας, εν μέσω σκηνών λιντσαρίσματος, αφήνοντας δρόμους γεμάτους με πτώματα, ένα τρομακτικό θέαμα που μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο από τα κοινωνικά δίκτυα. Ανήκουστο από τον πόλεμο του 1948, όταν δημιουργήθηκε το εβραϊκό κράτος. Όποια και αν είναι η έκταση της καταστροφής που ήδη υφίσταται ο παλαιστινιακός θύλακας ως αντίποινα, το πλήγμα δεν έχει προηγούμενο : στο Ισραήλ, αλλά και κατά συνέπεια στον Βόρειο Ατλαντικό την χώρα-σύμβολο που μισούν πολλοί Άραβες, Μουσουλμάνοι και πληθυσμοί του πρώην Τρίτου Κόσμου.

Λίγα χρόνια μετά τον Σεπτέμβριο του 2001, η Αλ Κάιντα δεν υπήρχε πλέον αλλά έχει προκύψει μια νέα διεθνής ισορροπία δυνάμεων. Η αμερικανική υπερδύναμη, σύμφωνα με τα λόγια του Hubert Védrine (Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών (1997-2002), εξαφανίστηκε ως πολιτισμική κυριαρχία στον πλανήτη, ανοίγοντας το δρόμο σε ένα συγκρουσιακό πολυμερή κόσμο που εκτείνεται μέχρι σήμερα, δύο δεκαετίες αργότερα, στον πόλεμο της Ουκρανίας και την πανταχού παρουσία των BRICS. Οι εικόνες από τις επιδρομές στο Sderot και σε άλλες τοποθεσίες στο νότιο Ισραήλ θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό των ανθρώπων ως μια επίγεια παραλλαγή της αεροπορικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους.

Η σκιά της Τεχεράνης

Ο Μπιν Λάντεν και ο Ζαουαχίρι είχαν επίσης συλλάβει ως σχέδιο την 11η Σεπτεμβρίου ως απάντηση του σουνιτικού τζιχαντισμού στη σιιτική φατουά του Αγιατολάχ Χομεϊνί στις 14 Φεβρουαρίου 1989, η οποία είχε γαλβανίσει τον μουσουλμανικό κόσμο κάνοντας το Ιράν υπερασπιστή των πιστών που προσβλήθηκαν από τη «βλασφημία» του Σαλμάν Ρούσντι. Αυτή η παγκόσμια μηντιακή μέρα αποκάλυψης ήταν το λαμπρό επιστέγασμα του έργου της αφγανικής τζιχάντ που χρηματοδοτήθηκε από τις σουνιτικές πετρομοναρχίες και οπλίστηκε από τη CIA οδηγώντας στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου λίγους μήνες αργότερα. Η επιδρομή της Χαμάς – αν και είναι ένα σουνιτικό κίνημα που προέρχεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα – κατέστη δυνατή μόνο χάρη στην πλήρη βοήθεια του σιιτικού Ιράν, του οποίου έχει γίνει το υποχείριο, τόσο με την προμήθεια υλικών όσο και από την εντυπωσιακή προετοιμασία που σχεδίασαν οι υπηρεσίες πληροφοριών της Τεχεράνης για μια επιχείρηση αυτού του μεγέθους – επιφέροντας θανάσιμο χτύπημα στην αλαζονεία της Μοσάντ και της Shin Bet, εκπρόσωπους της ισραηλινής ανωτερότητας σε αυτόν τον τομέα.

Οι «ρουκέτες σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Γάζα» από τη Χεζμπολάχ, από την λιβανέζικη σιιτική οργάνωση που συνδέεται με την Ισλαμική Δημοκρατία, εναντίον της Γαλιλαίας και η άμεση ισραηλινή απάντηση, είκοσι τέσσερις ώρες μετά την επιδρομή της Χαμάς, δείχνουν ήδη την έκταση της σύγκρουσης όσο και του συντονισμού από τη δύναμη Quds των ιρανών Pasdaran.

Ανακτώντας έτσι τον έλεγχο στην Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση που έχει πλέον ωθηθεί στον παροξυσμό της βίας η Τεχεράνη θέλει πρώτα απ’ όλα να τορπιλίσει τη σαουδαραβοϊσραηλινή προσέγγιση που καθοδηγείται από την Ουάσιγκτον στη συνέχιση των «Συμφωνιών του Αβραάμ» και σηματοδοτείται από τις ιστορικές επίσημες επισκέψεις δύο υπουργών του εβραϊκού κράτους στο βασίλειο. Ήδη, οι εικόνες καταστροφής στη Γάζα – συμπεριλαμβανομένων εκείνων των τζαμιών που κατέρρευσαν – εξαιτίας των ισραηλινών βομβαρδισμών, φέρνουν το Ριάντ σε δύσκολη θέση. Για τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του οποίου η αμφιταλαντευόμενη αξιοπιστία εσωτερικά και διεθνώς επλήγη αποφασιστικά από μια καταστροφική έκπληξη, η κλίμακα της απάντησης που υποτίθεται ότι «θα ανοίξει τις πύλες της κόλασης» για τη Χαμάς είναι η μόνη σανίδα πολιτικής επιβίωσης. Πράγματι, η εσωτερική αποσύνθεση του Ισραήλ εξαιτίας ενός κυβερνητικού συνασπισμού όμηρου των πιο εξτρεμιστών υπουργών, οι επιθέσεις στο Σύνταγμα, οι μαζικές διαδηλώσεις και η πολιτική ανυπακοή πολλών εφέδρων που αρνήθηκαν να εκπαιδευτούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτή την πολιτική εκτροπή, δημιούργησαν τις συνθήκες για μια αποδυνάμωση που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί η Ισλαμική Δημοκρατία.

Παγίδα

Ωστόσο οι παράπλευρες συνέπειες της απάντησης της Tsalah (Ισραηλινού στρατού) με την εντελώς προβλέψιμη μακρά πομπή θανάτων και τραυματισμών – ειδικά αφού η προσωρινή αξιολόγηση του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου υποδηλώνει ότι ο αριθμός των Ισραηλινών θυμάτων ξεπέρασε αυτόν των Παλαιστινίων την πρώτη ημέρα των συγκρούσεων – γίνονται ήδη αισθητές. Το Ριάντ μπόρεσε μόλις «να προειδοποιήσει το Ισραήλ για τους πιθανούς κινδύνους κλιμάκωσης λόγω της κατοχής και της στέρησης των νόμιμων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, καθώς και των συστηματικών προκλήσεων κατά των ιερών τόπων του», προκειμένου να αποφευχθεί ότι ο σιίτης αντίπαλός του δεν βρει κανένα επιχείρημα για να του αμφισβητήσει την παγκόσμια ηγεσία του Ισλάμ. Η προσέγγιση με το εβραϊκό κράτος αναβάλλεται επ’ αόριστον – προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Λευκού Οίκου, η οποία σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει την επιθετική πολιτική της Τεχεράνης, η οποία έχει αγκαλιάσει το Κρεμλίνο, αποδέκτη των ιρανικών όπλων που χρησιμοποιεί ο ρωσικός στρατός εναντίον των ουκρανικών στρατευμάτων.

Αντίθετα, η φιλοπουτινική διπλωματία την οποία ο Νετανιάχου τήρησε όλα τα χρόνια της εξουσίας του και η οποία αποτελούσε πολιτική διασφάλιση έναντι της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στον εναέριο χώρο της Συρίας, αποδείχθηκε επίσης αποτυχημένη Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να ενισχύσουν το αίσθημα περιφρόνησης που δεν κρύβει ο Πρόεδρος Μπάιντεν έναντι του Ισραηλινού ομολόγου του, ο οποίος με τους επικίνδυνους εσωτερικούς χειρισμούς του υποθήκευσε την ασφάλεια του Ισραήλ.

Το Ισραήλ βιώνει σήμερα έναν από τους σοβαρότερους κινδύνους της ύπαρξής του. Οι αραβικές χώρες που θα υπέγραφαν το Σύμφωνο του Αβραάμ, καθώς και η Αίγυπτος και η Ιορδανία, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την κοινή γνώμη τους. Οι εχθροί της Δύσης γενικότερα, με την Τεχεράνη καταρχήν και έμμεσα την Μόσχα είναι οι μέχρι στιγμής ωφελημένοι της σιιτικής 11ης Σεπτεμβρίου.