ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ: Από τα εκφοβιστικά σενάρια στις αποδείξεις της Ιστορίας

Γράφει ο Αντώνης Αντωνιάδης 

Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε μάρτυρες μιας έξαρσης συνωμοσιολογικών σεναρίων με αφορμή ένα γεγονός, την πανδημία που ξέσπασε, οπότε και εμπλουτίστηκαν οι παλιές θεωρίες με αποτέλεσμα καθημερινώς και ασταμάτητα να βομβαρδιζόμαστε με ψευδείς ειδήσεις και διαστρεβλωτικές πληροφορίες σε σχέση με την Παγκόσμια Κυβέρνηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Καταρχάς, πριν αναπτύξω το θέμα, να κάνω έναν διαχωρισμό μεταξύ συνωμοσίας και συνωμοσιολογίας. Συνωμοσίες συμβαίνουν και είναι μια ανθρώπινη τάση για την επίτευξη στόχων και σκοπών μιας ομάδας ατόμων απέναντι σε άλλες. Συνωμοσιολογικό σενάριο είναι η σύνδεση ασύνδετων γεγονότων και πληροφοριών, φανταστικών και πραγματικών, για την πρόκληση μιας καταστροφολογικής θέασης της κοινωνίας και του κόσμου, με γνώμονα πάντα ότι μια ομάδα ατόμων θέλει να επιβάλλει με δόλιο τρόπο τις απόψεις ή την κυριαρχία της σε όλους τους υπόλοιπους.

Επίσης, για να προλάβω τους διαστρεβλωτές των θέσεών μου, αλλά και τους καχύποπτους, είμαι Έλληνας και δεν ανήκω σε κάποια ιδεολογική πολιτική ομάδα, ούτε με πλήρωσε κάποιο ίδρυμα να γράψω τα διδάγματα της Ιστορίας, της Κοινωνιολογίας και της Κοινωνικής Ψυχολογίας. Αυτά όλα μπορείτε να τα βρείτε κι εσείς, εφόσον θελήσετε να δείτε τον κόσμο και τον άνθρωπο πέρα από στερεότυπα και ιδεοληπτικές οπτικές.

Τα ερωτήματα που θα έπρεπε να θέσει ο κάθε σώφρων άνθρωπος σε σχέση με τα συνωμοσιολογικά σενάρια περί της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι τα εξής: α) Είναι φαινόμενο των καιρών μας; β) Είναι πράγματι κάτι κακό και σατανικό, όπως το παρουσιάζουν; γ) Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι όχι. Όχι δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας, αλλά μια παμπάλαια τάση των ανθρώπων λόγω της φύσης τους και της αδυναμίας τους να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και τις συνθήκες της ζωής. Οι άνθρωποι είναι αγελαία πλάσματα με αποτέλεσμα όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης από οικογενειακές ομάδες να ενώνονται συνεχώς με άλλες, σχηματίζοντας τους οικισμούς, οι οικισμοί τις κώμες και οι κώμες τις πόλεις. Τείνουν δηλαδή προς την ένωση. Παρομοίως φυσική τάση είναι και τα όσα σχετίζονται με τις συνθήκες που επικρατούν μέσα στην κάθε πόλη, η κάθε νέα γενιά θέλει να τις αλλάξει γιατί πιστεύει ότι η προηγούμενη δεν έχει πράξει σωστά και καλά. Ακόμα και σήμερα ψηφίζουμε τους πολιτικούς που υπόσχονται αλλαγές και οι αλλαγές δεν είναι άλλο παρά μια νέα τάξη πραγμάτων σε σχέση με αυτό που ζούμε. Οπότε αυτό είναι και η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: όχι δεν είναι κακή και σατανική η αλλαγή, παρά μόνο για εκείνους που δεν τη δέχονται είτε λόγω στενοκεφαλιάς είτε επειδή πλήττονται τα συμφέροντά τους. Εννοείται βέβαια ότι η κάθε αλλαγή γίνεται με σκοπό το καλύτερο κι όχι το χειρότερο και έχουμε τη δυνατότητα να την αλλάξουμε ξανά όταν διαπιστώσουμε ότι έκανε τελικά κακό στην πλειονότητα.

Αν ζούσαμε στον αρχαίο κόσμο και σύμφωνα πάντα με τους χαρακτηρισμούς που δίνουν οι συνωμοσιολόγοι, ο γνωστότερος Ιλλουμινάτος, ο κακός και τυραννικός δεσπότης που άλλαξε τα πράγματα, φέρνοντας μια «παγκόσμια κυβέρνηση» και νέα τάξη, θα ήταν ο Θησέας. Ναι ο γνωστός ήρωας, επειδή ένωσε τους δήμους της Αττικής που αντιμάχονταν ο ένας τον άλλον και μπορούσαν άνετα να υποταχτούν στους εχθρούς τους και τελικά σχημάτισε την Αθήνα, η οποία έγινε ισχυρή και κάποια στιγμή σχεδόν είχε καταφέρει να ηγηθεί όλων των ελληνικών πόλεων.

Η Αθήνα είναι ένα παράδειγμα ένωσης αντίπαλων τοπικών χωριών που η σύνδεσή τους τελικά έφερε μια νέα τοπική κυβέρνηση και μια νέα τάξη πραγμάτων. Βλέπουμε δηλαδή, στην πράξη, μέσω της μυθιστορίας της Αθήνας, την ένωση μικρών ομάδων σε μια μεγαλύτερη, την εδραίωση μιας κυβέρνησης και τελικά τη νέα τάξη πραγμάτων, για την οποία πολλοί από τους πολίτες της είχαν πρόβλημα και αμφισβητούσαν τα οφέλη της. Μάλιστα ένας άλλος Ιλλουμινάτος, ο Σόλων, αιώνες αργότερα, με τους νόμους και τους κανόνες του, έφερε μια νέα τάξη πραγμάτων και έθεσε τις βάσεις ενός πολιτεύματος που αναγνωρισμένα από κάθε λογικό άνθρωπο θεωρείται, παρά τις όποιες αδυναμίες του, το πιο ισορροπιστικό μεταξύ πολυπληθών κρατών, τη Δημοκρατία. Βλέπουμε μέχρις στιγμής τις εναλλαγές των κοινωνιών και της τάξης των πραγμάτων μόνο στην Αθήνα και κάποιοι θα σπεύσουν να πούνε «ναι, αλλά αυτοί ήταν του ίδιου έθνους». Σίγουρα ναι, είχαν πολλά κοινά στοιχεία, όπως καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα, όπως σίγουρα αναμεταξύ τους δεν είχαν και κοινά συμφέροντα, κάτι που το αποδεικνύουν οι συνεχείς εσωτερικές αντιμαχίες τους.

Ας δούμε τώρα τις αλλαγές που επέφεραν άλλοι Ιλλουμινάτοι μέσα στην Ιστορία. Για την ελληνική ιστορία τουλάχιστον θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο μέγας Ιλλουμινάτος δεν είναι άλλος από τον μέγα Αλέξανδρο. Τι έκανε αυτός; Τα γνωστά, ένωσε με τη δύναμη των όπλων δεκάδες διαφορετικούς λαούς με διαφορετικά ήθη κι έθιμα, καταγωγή, γλώσσα και θρησκείες σ’ έναν κρατικό σχηματισμό. Ωπ τι έχουμε εδώ;! Και αλλαγή της τάξης των πραγμάτων και «παγκόσμια κυβέρνηση», ελληνική μάλιστα. Δεν φαντάζομαι να έχετε αμφιβολίες ότι τα διάφορα έθνη που κατακτήθηκαν από τους Έλληνες δεν ήθελαν να ζούνε αυτόνομα και αυτοδιαχειριζόμενα; Ούτε καν την αυτοκρατορία των Περσών δεν ήθελαν πριν και πριν τους Πέρσες ούτε των Ασσύριων, των Βαβυλώνιων και όσων άλλων είχαν προηγηθεί. Στην ουσία εδώ βλέπουμε ότι διάφορες τοπικές πόλεις-κράτη παγκοσμίως λόγω των πολύχρονων αντιμαχιών μεταξύ τους, τελικά επιβάλλονται και εξαπλώνουν την κυριαρχία τους για πολλούς και διάφορους λόγους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αυτοκρατορίες, οι οποίες αποτελούνταν από πολίτες που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, δεν είχαν την ίδια καταγωγή, ήθη, έθιμα και θρησκείες.

Ο Ιλλουμινάτος Αλέξανδρος μάλιστα, παντρεύτηκε δυο ξένες γυναίκες, για να εδραιώσει την αυτοκρατορία του και έβαλε και τους στρατιώτες του να παντρευτούν ξένες με σκοπό να δημιουργηθούν δεσμοί. Νέα τάξη πραγμάτων απλώθηκε στην άλλοτε περσική αυτοκρατορία, η οποία ωστόσο δεν κράτησε για πολύ καιρό, μιας και το βασίλειο διασπάστηκε από τους πάμπολλους διεκδικητές του θρόνου. Μια άλλη τάση των ανθρώπων που συναντάμε στην Ιστορία, την φιλαρχία, όπως και την φιλονικία, που δεν αφήνουν τις ειρηνικές συνθήκες να ωριμάσουν και να αποδώσουν καρπούς ευημερίας είτε εσωτερικά σ’ ένα κράτος είτε και εξωτερικά με τα γειτονικά.

Στη συνέχεια μέσω της Ιστορίας βλέπουμε μια άλλη νέα τάξη πραγμάτων και «παγκόσμιας κυβέρνησης», της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία μην ξεχνάτε ότι έγινε χριστιανική αργότερα και για να γίνει πέρασε από φωτιά και σίδερο. Ο Ιλλουμινάτος Κωνσταντίνος επέβαλλε τον Χριστιανισμό και οι μετέπειτα αυτοκράτορες ακολούθησαν τη γραμμή του σ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, μια τάξη που ούτε καν οι Ισραηλίτες Ρωμαίοι πολίτες δεν ήθελαν από τους οποίους και εμφανίστηκε η νέα θρησκεία, πόσο μάλλον οι Εθνικοί. Μια θρησκεία που αργότερα διασπάστηκε και παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν είτε από βασιλείς και αυτοκράτορες είτε και από ανώτερους κληρικούς συνεχίζει να είναι διασπασμένη και να διασπάται σε καινούργιες αιρέσεις. Ο Εβραίος Ιλλουμινάτος Ιησούς μάλιστα μίλησε για παγκόσμια ειρήνη και αγάπη.

Για να μην επεκταθώ περισσότερο στα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν θα πάω στον 20ό αιώνα όπου μετά από δυο παγκόσμιες συρράξεις με εκατομμύρια νεκρούς και ολικές καταστροφές περιοχών εμφανίστηκαν ειρηνικοί θεσμοί ενοποίησης, αρχικά η Κοινωνία των Εθνών και κατόπιν ο ΟΗΕ, οι οποίοι παρά τα ευχολόγια δεν κατάφεραν να ενώσουν τα διαφορετικά έθνη και να επιβάλλουν παγκόσμια ειρήνη εξαιτίας των διασπαστικών τάσεων που έχουν οι άνθρωποι, αλλά και τα έθνη εν γένει. Τα συμφέροντα είναι πάντα πάνω από όλα και τα συμφέροντα του κάθε ανθρώπου και έθνους δεν κοιτάζουν θρησκείες, έθνη, καταγωγές μήτε καν συγγενικούς δεσμούς, εδώ σκοτώνονται αδέλφια μεταξύ τους για την οικογενειακή περιουσία, νομίζετε ότι δεν θα κάνουν το οτιδήποτε ξένοι άνθρωποι αναμεταξύ τους; Οπότε με αυτό το στοιχείο απαντάται και το τρίτο ερώτημα για το εάν μπορεί να επιτευχθεί η ένωση όλων των εθνών. Μπορεί, εφόσον το θελήσουν και είναι προς συμφέρον τους.

Εν κατακλείδι πρέπει να έχετε υπόψη σας κάθε φορά ότι η ένωση όλων των εθνών του πλανήτη δεν είναι ένα δόλιο συνωμοτικό σχέδιο, αλλά μια τάση του είδους μας τόσο σε ατομικό επίπεδο, ενωνόμαστε σε οικογένειες, φίλους, συμπολίτες, όσο και σε συλλογικό όπου πόλεις σχηματίζουν κράτη, κράτη σχηματίζουν ομοσπονδίες, ομοσπονδίες σχηματίζουν διεθνείς συμμαχίες και ενώσεις. Το ότι οδεύουμε σε μια παγκόσμια ένωση, στην οποία φυσικό είναι να υπάρχει και παγκόσμια κυβέρνηση, επίσης δεν πρέπει να τρομάζει ή να προκαλεί φόβο, είναι κάτι που επιδιώκουν όλοι από αρχαιοτάτων χρόνων. Ταυτόχρονα όμως και οι διασπαστικές κινήσεις είναι φυσικές, αφού έρχονται σε σύγκρουση τα ατομικά, εθνικά, θρησκευτικά, οικονομικά συμφέροντα μεγάλων και μικρών ομάδων. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν θα ενωθούμε κάποτε όλα τα έθνη, αλλά η ένωση να μην γίνει σε βάρος κάποιων εθνών ή κοινοτήτων υπέρ άλλων, κάτι όμως που για να μην συμβεί χρειάζεται σύμπνοια και ομόνοια μεταξύ αυτών, κάτι το οποίο ωστόσο, λόγω των τάσεων των ανθρώπων, δεν διατηρείται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και χωρίς προγραμματισμό. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας αυτών είναι η Ιστορία.