Το Δυτικό Ζήτημα και οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις (A’ Mέρος)
Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης
Ο τίτλος του άρθρου ενδεχομένως να προκαλέσει προβληματισμό και σκεπτικισμό μιας και παραπέμπει στο Ανατολικό Ζήτημα και στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής των επαναστάσεων, των ιδεολογικών συγκρούσεων και των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Η αλήθεια είναι πως πράγματι ο τίτλος είναι δανεισμένος από την εποχή εκείνη και επρόκειτο στις επόμενες γραμμές παρακάτω να ξεδιπλώσω την σκέψη μου παρουσιάζοντας πως το πραγματικό ζήτημα ή πρόβλημα δεν ήταν το ανατολικό αλλά το δυτικό και πως όλα τα ζητήματα που ξέσπασαν κατά καιρούς σε διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα, σε Βαλκανική Χερσόνησο, Μέση Ανατολή, Νοτιανατολική Ασία και Αφρική, δεν ήταν παρά καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και διαμορφώθηκαν μετά από τις παρεμβάσεις, τις επιρροές και τις επιλογές των ‘’Μεγάλων’’ δυτικών δυνάμεων.
Το Δυτικό Ζήτημα από τότε ως σήμερα
Το δυτικό ζήτημα θα θεωρούσαν πολλοί πως ξεκινάει από την Συνθήκη της Βεστφαλίας και την δημιουργία πλέον των εθνικών κρατών το 1648, όμως οι ρίζες αυτού βρίσκονται πολλά έτη πριν και πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο 1054 όπου πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο Σχίσμα των εκκλησιών. (1) Παρότι έχουμε το πρώτο σχίσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Ρώμης και Κωνσταντινούπολης το 867 με αφορμή την πρωτοκαθεδρία του παπικού πρωτείου και της ρωμαϊκής έδρας έναντι του πατριαρχικού θρόνου της Κωνσταντινούπολης, σημάδια τα οποία είναι εμφανή για τις μελλοντικές κυριαρχικές θέσεις της Δύσεως έναντι της Ανατολής, αυτό δημιουργείται για διοικητικούς λόγους και είναι ολιγόχρονο ενώ το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 παίρνει ιδεολογικές και θεολογικές διαστάσεις προκαλώντας την οριστική διχοτόμηση της Ενωμένης Χριστιανοσύνης και την διοικητικής, πολιτικής και πολιτιστικής διαιρέσεως πλέον της Ευρώπης σε Δύση και Ανατολή.
Η θεολογική διάσταση του ζητήματος
Από την στιγμή της εξόδου των Δυτικών από την Μία, Αποστολική και Καθολική (2) Εκκλησία του Ιησού Χριστού, αποχωρώντας δηλαδή από την Αλήθεια εγκλωβίζονται στη πλάνη. Απαρνούμενοι τον Ορθό τρόπο της Ανατολής και υιοθετώντας τον δικό τους τρόπο καταλήγουν σε θρησκευτική και πολιτική αίρεση. Μην μπορώντας να αντισταθούν στα πάθη τους και στα αμαρτήματα τους πέφτουν σε αυτά και γίνονται ένα με αυτά, κατεχόμενοι κυρίως από αυτό του δαιμονικού φθόνου και αυτό της εωσφορικής αλαζονείας. Όλες οι κινήσεις τους σε αυτό το σημείο και μετά θα είναι αιρετικές, ξεκινώντας από το θρησκευτικό υπόβαθρο μέσω των οικονομικών πόρων και των στρατιωτικών λεγεώνων με σκοπό την πολιτική ενοποίηση της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία της επί της Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας συμμαχώντας ακόμη και με μη ευρωπαϊκούς και χριστιανικούς λαούς για την πλήρης υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής. Μετά την Δ’ Σταυροφορία και τα απανωτά χτυπήματα από Βορρά, Δύση και Ανατολή, η χιλιόχρονη μεσαιωνική αυτοκρατορία των Ελλήνων πέφτει στα χέρια των Τούρκων νομάδων αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στη Δύση στον εμπορικό, πολιτικό και οικονομικό τομέα που τόσο λαχταρούσε και φθονούσε. Δεν κατάφερε ποτέ όμως ούτε η Ισλαμική θρησκεία εξ’ Ανατολών, ούτε και η Καθολική και Προτεσταντική Αίρεση εκ Δύσεως να αλλοιώσει το Ορθόδοξο Δόγμα και την Πίστη του ελληνικού έθνους χάρις στη πνευματική κίνηση του Γρηγορίου Παλαμά και του κινήματος του Ησυχασμού σε μεγάλο ποσοστό. (3)
Η πολιτική διάσταση του ζητήματος
Η πολιτική της Δύσεως παραμένει σταθερή και αμετάβλητη προς τον τελικό σκοπό και φαίνεται να διαφοροποιείται μόνο κατά ιστορικών συγκυριών και βάσει τακτικής απέναντι πλέον στο Ανατολικό Ζήτημα (4), όπου θα μπορούσε να προσδιορισθεί και ως Ελληνικό Ζήτημα και το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα, με τελικό στόχο τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τελικό σκοπό την διανομή των γεωγραφικών της περιοχών σε Βαλκανική Χερσόνησο και Μέση Ανατολή και την ολοκληρωτική κυριαρχία της επί της Μεσογείου. Ο κύριος σκοπός των κυβερνήσεων των Μεγάλων Δυνάμεων, κυρίως της Αγγλίας και της Γαλλίας όπου θα στηρίξουν την αναπόφευκτη πλέον Ελληνική Επανάσταση δεν είναι ο ρομαντισμός τους, ούτε ο θαυμασμός τους προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ούτε τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού αλλά ακραιφνώς η επιρροή τους επί του ελληνικού κοσμοϊστορικού εγχειρήματος προς αποφυγή της Αναγέννησης μιας Νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την είσοδο της Τσαρικής Ρωσίας στο πλευρό των ομόδοξων Ελλήνων. Δεν πρέπει επ’ ουδεμία περίπτωση η Πόλις των πόλεων, η Κωνσταντινούπολη, να περάσει και πάλι στα χέρια των Ελλήνων, καθότι μπορεί να την κρατήσουν για άλλα χίλια χρόνια και αποτελεί το Κλειδί της Heartland (5) κατά τον Βρετανό γεωγράφο και πολιτικό, Halford Mackinder και την Πύλη της Rimland (6) κατά τον Αμερικανό ολλανδικής καταγωγής πολιτικό επιστήμονα, Nicholas Spykman και ασφαλώς, να κατέβουν οι Ρώσοι στις θερμές θάλασσες καθιστώντας μία πιθανή ελληνορωσική συμμαχία άκρως επικίνδυνη για τα συμφέροντα της Δύσεως αλλά ακόμη και αιτία ακήρυχτου πολέμου.
Αυτό θα φανεί ακόμη περισσότερο μετά την δημιουργία του Ελληνικού Βασιλείου και της εξασθενημένης πλέον Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου Αυστριακοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και Άγγλοι θα επιδιώκουν πότε να τα βρίσκουν με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους Οθωμανούς και πότε να υποβοηθούν και να ενισχύουν τις θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όταν αυτή πλέει με τα συμφέροντα τους. (7) Κατά την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων η Δύση θα ακολουθήσει και πάλι αμφίσημη πολιτική στηρίζοντας πότε τους Έλληνες, πότε τους Σέρβους και πότε τους Βούλγαρους, ίσως και περισσότερο τους τελευταίους, μιας και τους θεωρούσαν πιο ασταθείς δεδομένου ότι φλέρταραν συνεχώς με τους Ρώσους. Έτσι, η Δύση με τα εθνικά κράτη της και τα μικρά λοιπά κρατίδια εντός της θα διασπάσει την μέχρι τότε κοινή πολιτιστική και θρησκευτική ενότητα των βαλκανικών λαών, οι οποίοι επί βυζαντινών χρόνων δεν αντιμετώπιζαν φυλετικά μίση, θρησκευτικές έριδες και γλωσσικές αψιμαχίες καθότι βασίζονταν πάνω στην βυζαντινή παράδοση και την ρωμαίικη πολιτιστική ταυτότητα. Η έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι δυτικοί συνασπισμοί καταμαρτυρούν το γεγονός πως ο αλληλοσπαραγμός των δυτικών βασιλείων και δημοκρατιών είχε σκοπό την δορυφοροποίηση των βαλκανικών κρατών και την συναισθηματική εκμετάλλευση των εθνών της Χερσονήσου του Αίμου, όπως ονομάζεται ελληνιστί, μια χερσόνησος η οποία ονομάστηκε προκλητικά και ειρωνικά ως πυριτιδαποθήκη από δυτικούς πολιτικούς και ιστορικούς, μιας και όποτε ήθελαν άναβαν φωτιά την περιοχή μας ως πυρομανείς τυχοδιώκτες και όποτε ήθελαν την έσβηναν ως άλλοι ειρηνόφιλοι πυροσβέστες, για την τελική επικράτηση των χερσαίων δυνάμεων Γερμανίας και Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και του Lebensraum ή των ναυτικών δυνάμεων Αγγλίας και Γαλλίας και του World Island. Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ χωρίς την φαινομενική υποστήριξη της Αντάντ (Συνεννόηση ελληνιστί), ο ελληνικός στρατός δεν θα είχε αποβιβαστεί ποτέ υπό τις υπάρχουσες στη τότε εποχή συγκυρίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων κυρίως των Αγγλογάλλων και την ματαιοδοξία του Έλληνα πρωθυπουργού και φιλελεύθερου καθεστώτος του (8) , οι ελληνικοί πληθυσμοί δεν θα είχαν απολέσει τις πατρογονικές τους εστίες μετά από 3.000 χρόνια παρουσίας στη Μικρά Ασία και οι Νεότουρκοι δεν θα είχαν διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μαζί με την σε μεγαλύτερη διαστάσεων γενοκτονία των Αρμενίων, χωρίς τις ευλογίες και τις στρατηγικές καθοδηγήσεις και τις οικονομικές ενισχύσεις των Γερμανών αξιωματικών και των Ρώσων και Ιταλών πολιτικών αντιστοίχως και με την υποκριτική παθητικότητα των Γάλλων και Άγγλων ‘’συμμάχων’’ μας. Η περιπέτεια μας στη άλλη πλευρά του Αιγαίου δεν θα εξελισσόταν σε τραγωδία αλλά θα έπαιρνε μελλοντικά μια άλλη διάσταση πολιτικού και απελευθερωτικού αγώνα!
Η οικονομική διάσταση του ζητήματος
Πλησιάζοντας περισσότερο στον 21ο αιώνα γίνεται όλο και πιο φανερό το πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι των ‘’Μεγάλων’’ της ιστορίας, έχοντας απολέσει πλέον τις ιδεολογίες τους μετά την λήξη και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έχοντας όλοι τους φορέσει την μάσκα του κοινοβουλευτικού δημοκράτη και του υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατανοούμε περισσότερο την δυτική υποκρισία, την ευρωπαϊκή φιλαυτία και την ευρωκεντρική αντίληψη των Δυτικών για την κυριαρχία του Βορρά επί του Νότου, των Βαλκανίων και της Μεσογείου θεωρώντας τους εαυτούς τους σύγχρονους αποικιοκράτες και τις δικές μας πατρίδες ως αποικίες τους. Αυτό το διαπιστώνουμε από την παρέμβαση των Δυτικών στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ και ασφαλώς στα Σκόπια. Δημιουργώντας ψεύτικα κρατίδια με ψευδή εθνική ταυτότητα και πλαστά ιστορικά χαρτιά προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα νεότευκτο ‘’έθνος’’ – κράτος προς την επιδίωξη των δικών τους συμφερόντων και την επίλυση των οικονομικών τους αδιεξόδων. Το ίδιο και στη γειτονική Αλβανία, η οποία καλείται από τους Δυτικούς μηχανορράφους και δολοπλόκους να παίξει τον νέο γεωπολιτικό μετασχηματιστή και την νέα αφετηρία των ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων και επεκτατικών εξορμήσεων, παίρνοντας την θέση που κατείχε κάποτε η Ελλάδα με την Μεγάλη Ιδέα, και χτίζοντας δειλά δειλά τον σύγχρονο ανιστόρητο μύθο της ‘’Μεγάλης Αλβανίας’’.
Οι Δυτικοί επέστρεψαν. Αν και για την ακρίβεια δεν έφυγαν ποτέ. Απλώς συγκρότησαν μια νέα αυτοκρατορική δύναμη στο πρόσωπο της Ενωμένης Ευρώπης με πολιτικό και οικονομικό ηγεμόνα την Γερμανία και την Αγγλία και την Γαλλία ως συμπαίκτες και συμμάχους. Μόνο που αντί για σταυροφορίες πλέον, κουβαλούν μαζί τους την εμετική μπλε σημαία με τα 12 αστέρια τους (αλήθεια γιατί μόνο 12 αστέρια μετά από τόσα νέα ενταγμένα ευρωπαϊκά έθνη;; …τροφή για σκέψη), αντί για πολεμικές εκστρατείες κάνουν οικονομικές ‘’δωρεές’’, αντί για καθολικισμό μας προωθούν πλέον τον ευρωπαϊσμό, αντί ένωση των εκκλησιών μας μιλούν για ενοποίηση των κρατών, αντί για λατινικά σχολεία χτίζουν αγγλικά και γερμανικά κολέγια, αντί για στρατιωτικές λεγεώνες έχουμε τις πολυεθνικές τους εταιρείες.
Η Δύση κυριαρχεί οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτικά και γεωπολιτικά αλλά όχι για πολύ καιρό ακόμη. (9)
Η ανατολική λύση του δυτικού ζητήματος
Το Δυτικό Ζήτημα αποτελεί ένα ηθικό και πνευματικό πρόβλημα στην καρδιά της Ευρώπης. Η έπαρση, η αλαζονεία, η απληστία και η ναρκισσιστική αντίληψη της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο όπου είναι έτοιμη ιστορικώς και πολιτικώς να υποστεί με την σειρά της την δική της πτώση από τον θρόνο που έχτισε στον εαυτό της με τους πόρους και τους κόπους άλλων λαών και εθνών, σαν νέος έκπτωτος άγγελος και είναι έτοιμη να αντικρύσει το ίνδαλμα της μέσα στα θερμά νερά της Μεσογείου και να πνιγεί σαν άλλος Νάρκισσος μη γνωρίζοντας κολύμπι και αδυνατώντας να καταλάβει την υδάτινη μοίρα και το πεπρωμένο των εθνών του Νότου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Αν η Δύση επιθυμεί να σωθεί, οφείλει να κοιτάξει προς την Ανατολή. Και Ανατολή για την Δύση δεν είναι η Μέση Ανατολή, αλλά η Ανατολική Ευρώπη και η Ελλάδα. (10) Όχι για να πλουτίσει πάλι, ούτε για να την ληστέψει. Αλλά για να βρει τον εαυτό της και για να αναγεννηθεί. Η Δύση θα κυριαρχήσει στον εαυτό της επί των παθών της όταν οι λαοί της αποτινάξουν από πάνω τους τις φεουδαρχικές νέου τύπου κυβερνήσεις τους και τις διεθνιστικές και φιλελεύθερες αντιλήψεις τους, όταν κατανοήσουν το ελληνικό πνεύμα με το οποίο είχαν εμποτιστεί ως ένα σημείο στο παρελθόν και όταν δραπετεύσουν από την πλάνη τους και επιστρέψουν στον Ορθό δρόμο όπου δεν είναι άλλος από την Ορθόδοξη Αλήθεια και την Ανατολική Εκκλησία. Τότε η Δύση θα βρει την Ανατολή της. Και η Ανατολή έναν πλανεμένο και άσωτο αδελφό. Γιατί ο ήλιος της ζωής έρχεται πάντα εξ’ ανατολών…
Βιβλιογραφία:
(1) Παλαιά και Νέα Ρώμη – Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος
(2) Οι Δυτικοί θα κάνουν κατάχρηση του όρου καθολικός αποσπώντας το από την επίσημη ονομασία της Εκκλησίας, θέλοντας να δείξουν ότι είναι η πλειοψηφία και να προκαλέσουν σύγχυση με αποτέλεσμα η Ανατολική Εκκλησία πλέον να καλέσει Οικουμενική Σύνοδο ώστε να οριοθετήσει το δόγμα, να αφορίσει την δυτική εκκλησία αναγνωρίζοντας την ως αίρεση και να βαπτισθεί εκ νέου ως Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, δηλαδή η Εκκλησία όπου δοξάζει ορθά (σωστά) τον Θεό.
(3) Εκκλησία και Γένος εν αιχμαλωσία – Καραμπελιάς Γεώργιος
(4) Το ‘’Ανατολικόν Ζήτημα’’ σήμερα – Κακλαμάνης Γεράσιμος
(5) Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα – Mackinder Harold
(6) Η Γεωγραφία της Ειρήνης – Spykman Nicholas
(7) Γεωπολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Κοινωνία των Εθνών – Σιούσιουρας Πέτρος
(8) Οι Αρχιτέκτονες του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος – Κάρτσιος Βασίλειος
(9) Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής – Νεγρεπόντη – Δελιβάνη Μαρία
(10) Η δύση της Δύσης, η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός – Γκεμερέυ Λαυρέντιος
