Η πιο ουσιαστική πλευρά της Τουρκικής απειλητικότητας
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Η απειλητικότητα της γείτονος Τουρκίας, που την είδαμε να υποφώσκει κατά την εδώ επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που την ξανακούσαμε πιο πρόσφατα να εκδηλώνεται μετά την απόφαση ασύλου προς έναν από τους 8 φυγάδες Τούρκους αξιωματικούς με την τοποθέτηση του ΥΠΕΞ στην Άγκυρα ότι «η απόφαση πιστεύουμε ότι έχει ληφθεί με πολιτικά κριτήρια […] αναμφίβολα θα έχει επιπτώσεις στις διμερείς σχέσεις», που την απογείωσε ο (αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, γνώριμος από την προ εβδομάδων δική του επίσκεψη στην Ελλάδα) Χακάν Τσαβούσογλου ότι «οι τρομοκράτες που αφήνετε ελεύθερους είναι σαν δυναμίτης έτοιμος να εκραγεί […] όταν εκραγεί μπορεί να μην μείνει χώρα για να προστατεύσετε», είναι ασφαλώς κάτι και δυσάρεστο και ανησυχητικό. Όπως και οι διαδοχικές ΝΟΤΑΜ και ΝΑVTEX στην Τουρκία για ασκήσεις και έρευνες ανά το Αιγαίο, μαζί και με τις περατζάδες πολεμικών σκαφών και κάθε λογής μαχητικών ή κατασκοπευτικών αεροπλάνων, σε παραβάσεις και παραβιάσεις κοκ.
Βέβαια, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι τα Ελληνο-Τουρκικά επί Ερντογάν – δηλαδή εδώ και κοντά 15 χρόνια, ο καιρός περνάει γρήγορα! – μπορεί να γνώρισαν εντάσεις και τριβές (ή ρητορικές απογειώσεις, με αιχμή την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης), όμως ποτέ δεν ξέφυγαν αληθινά. Όπως επί Τσιλλέρ την εποχή των Υμίων (1996), για να μην θυμηθούμε τις ημέρες Οζάλ και Σισμίκ (1987): για όποιον συλλέγει μνήμες, να θυμίσουμε ότι το 1996 η εκτόνωση ήρθε με Αμερικανική μεσολάβηση (τηλεφώνημα Ρίτσαρντ Χολ Μπρουκ προς Τσιλλέρ και Πάγκαλο, αντιστοίχως), ενώ το 1987 την διαμεσολάβηση σήκωσε ο λόρδος Κάρρινγκτον (ως Γ.Γ. του ΝΑΤΟ). Πάντως οι απειλητικές τοποθετήσεις παραμένουν. Και, τελευταίως, οι τόνοι ανεβαίνουν. Το γεγονός ότι στην Τουρκία η (υποτίθεται σωφρονέστερη…) κεμαλική αντιπολίτευση του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου είναι εκείνη που έχει «καβαλήσει» την υπόθεση των 18 νησιών και νησίδων στο Αιγαίο που καλείται η Άγκυρα να «ελευθερώσει», ενώ ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί των Γκριζων Λύκων είχε ανέβει πρώτος σ’ αυτό το άρμα επιθετικότητας, ασφαλώς και βαραίνει τα πράγματα.
Θα μας επιτραπεί , πάντως, να συστήσουμε στον αναγνώστη να δώσει μεγαλύτερη ακόμη πρακτική σημασία – και να παρακολουθήσει από πολύ κοντά… – στο μέτωπο των κινήσεων για έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου. στην Κυπριακή ΑΟΖ τώρα. Πιο κοντά σ’ εμάς, αύριο. Αυτή την στιγμή, κυριολεκτικά, με ξεκινημένες τις έρευνες TOTAL και ΕΝΙ στο Οικόπεδο 6 της Κυπριακής ΑΟΖ («Καλυψώ») και με προαποφασισμένο το Οικόπεδο 3 («Σουπιά»), πάλιν από το Γαλλοϊταλικό κονσόρτσιουμ, θα έχουμε – το πιθανότερο – επανάληψη του σκηνικού της ΤOTAL στο Οικόπεδο11, («Ονησιφόρος») με το πλωτό γεωτρύπανο West Capella του φθινοπώρου 2017. Απειλές, αεροναυτικές ασκήσεις των Τούρκων/sabre-rattling, αλλ’ όχι παρεμπόδιση. Στο βάθος, δε, οι έρευνες της Αμερικανικής Exxon Mobil στο Οικόπεδο 10.
Εκείνο όμως που αληθινά αποτελεί αναβάθμιση των τουρκικών πρακτικών έντασης, είναι η αποστολή του σε Τουρκικά/ΤΡΑΟ χέρια περιελθόντος Νορβηγικού Deep Sea Metro II. Σε αντίθεση με το γνώριμό μας Barbaros, που είναι απλώς σκάφος σεισμικών ερευνών, το Deep Sea Metro II αποτελεί γεωτρύπανο-πλατφόρμα ερευνών. Και… μέρος του Οικοπέδου 6 που σήμερα ερευνάται από το (αντίστοιχο) πλωτό γεωτρύπανο Saipem, έχει ευθέως διεκδικηθεί ως Τουρκοκυπριακή ΑΟΖ.
Αυτή η αναβάθμιση της έντασης, ας συσχετισθεί καλού-κακού με την προ ημερών – κατά τον διάπλου του Αιγαίου από το Deep Sea Metro-II, το οποίο προς Κύπρο είναι προγραμματισμένο να πάει!, αλλά στα Στενά ανέβηκε – παρουσία/«σκιά» του γεωτρύπανου, της κορβέτας Bafra στον Καφηρέα, τα Κύθηρα κοκ. Προς τι ο συσχετισμός; Με άκρα διστακτικότητα και προσοχή, η Ελλάδα ξεκινάει φέτος τις δικές της έρευνες για φυσικό αέριο, φθάνοντας από Ιόνιο μέχρι και τα Νότια/Νοτιο-Δυτικά της Κρήτης. Ξέρουμε πού είναι το Αιγαίο και που η Κρήτη. Όμως, ας έχουμε τα μάτια πάντα ανοιχτά για το πού και πώς μπορεί να ανοίγουν μέτωπα.
Kontra news- Έντυπη Έκδοση
