H Ελλάδα απέναντι στη γαλάζια πατρίδα
Γράφει ο Γρηγόριος Γ. Μπρόζος
Φοιτητής οικονομικού Α.Π.Θ
Σίγουρα δεν είναι πρωτάκουστη μία είδηση περί του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού! Από ιδρύσεως σχεδόν του τουρκικού κράτους (24 Ιουλίου 1923 με τη συνθήκη της Λωζάνης) δεν έχουν σταματήσει οι προκλήσεις και οι βαρύγδουπες εκφράσεις από Τούρκους αξιωματούχους για την “απελευθέρωση” υποτιθέμενων τουρκικών περιοχών πέριξ της ευρύτερης περιοχής του Αιγαίου.
Μέχρι τώρα όμως δεν ήταν παρά λόγια, με σκοπό την ανύψωση του ηθικού και της εθνικής υπερηφάνειας των Τούρκων. Αυτή την φορά τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. O Τούρκος πρόεδρος Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν επισκέφτηκε πριν λίγες μέρες το Πανεπιστήμιο Εθνικής Αμύνης της Τουρκίας. Εκεί ακλουθώντας το πρωτόκολλο υπέγραψε το βιβλίο επισκεπτών αποθανατίζοντας μάλιστα την σκηνή με μία επίσημη φωτογραφία. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι ο “σουλτάνος” στεκόταν μπροστά σε ένα χάρτη της Τουρκίας. Έναν χάρτη διαφορετικό από τους άλλους καθώς έδειχνε τα θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας να εκτείνονται μέχρι μία νοητή γραμμή, η οποία ξεκινώντας από τη Θάσο έφτανε μέχρι την Ανατολική Κρήτη. Σύμφωνα λοιπόν με τους τουρκικούς στρατιωτικούς χάρτες στο πεδίο ευθύνης του τουρκικού ναυτικού ανήκει το μισό Αιγαίο. Οι γείτονες όμως δεν αρκέστηκαν μόνο σ’ αυτό καθώς ο ίδιος χάρτης τους δίνει και όλο το θαλάσσιο χώρο περιμετρικά της Κύπρου, αφήνοντας στη μεγαλόνησο μόνο ένα πολύ μικρό διάδρομο εξόδου στη Μεσόγειο.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι Τούρκοι περνάνε σε μία νέα εποχή στις διεκδικήσεις τους. Η προπαγανδίστικη ρητορική του παρελθόντος δίνει τη θέση της σε μία επίσημη και ακριβή οριοθέτηση των τουρκικών αξιώσεων. Πρέπει να μας ανησυχεί – αλλά όχι να μας τρομάζει – το δεδομένο ότι οι νέες γενιές των Τούρκων αξιωματικών γαλουχούνται με το δόγμα της γαλάζιας πατρίδας. Διδάσκονται και εκπαιδεύονται για την προστασία περιοχών μου ουδεμία σχέση έχουν με την χώρα τους. Την ίδια στιγμή που η δημόσια θέση των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων είναι το δόγμα της καλής γειτονίας.
Η θέση της Ελλάδας
Χρόνια τώρα βλέπουμε την ελληνική ηγεσία και διπλωματία να αδρανεί απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Οι θλιβερές κορυφώσεις της ελληνική απάθειας είναι η κυπριακή τραγωδία αλλά και το θερμό επεισόδιο των Ιμίων, όπου, και στα δύο περιστατικά, οι Τούρκοι πήραν σχεδόν ανενόχλητοι αυτό που ήθελαν. Ίσως είναι απαραίτητη η στροφή της Ελληνικής κυβέρνησης σε μία πιο επιθετική στρατηγική. Άραγε πόσο ευεργετικά θα λειτουργούσε η εμφάνιση ενός Έλληνα αξιωματούχου με φόντο τον χάρτη της Μεγάλης Ιδέας;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι στο Γ.Ε.Σ. και στο Υπουργείου Εξωτερικών υπάρχουν έτοιμα σχέδια για κάθε περίπτωση. Δεδομένο επίσης πρέπει να θεωρείται ότι οι άνθρωποι των ενόπλων δυνάμεων έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και δουλεύουν πάνω σε αυτό. Αυτά όμως καμία φορά δεν αρκούν. Διότι δε χρειάζεται απλά να είσαι έτοιμος, αλλά και να το δείχνεις. Έλληνες στρατιωτικοί και πολιτικοί πρέπει να τονώσουν το εθνικό μας αίσθημα αλλά και να δείξουν στην Τουρκία και στον κόσμο ότι είμαστε ένας ισάξιος παίκτης στην Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης, η ελληνική ηγεσία θα πρέπει να ξαναφέρει στο προσκήνιων μέσω διεθνών δικαστηρίων θέματα όπως η αρπαγή των ελληνικών περιουσιών στην Μ. Ασία, οι διωγμοί των Ελλήνων κ.α. Είναι ακόμη απαραίτητο οι έχοντες τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια τους να θυμίσουν στους Τούρκους, αλλά κυρίως στους Έλληνες, ότι σ’ αυτή την γη Έλληνες ζούσαν για αιώνες μέχρι να σφαγιαστούν από τις κεμαλικές ορδές, ότι πρέπει να έχουμε λόγο στη γη της Ιωνίας, την οποία οι Τούρκοι αποκαλούν Μικρά Ασία.
