Η Χάγη και το “αφήγημα” της φιλικής γειτνίασης
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας*
Καθώς ξεφτίζει το αφήγημα περί προσφύγων, δύο ζητήματα αναδύονται για το άμεσο μέλλον: Η συνέχεια της φύλαξης των συνόρων και η πάση θυσία αποφυγή προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης. Και τα δύο ζητήματα είναι νευραλγικά για τη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και απαιτεί συνεπή πολιτική στάση.
Ειδικά για το δεύτερο, πολιτικά πρόκειται για «αγκάθι», καθώς κάθε μορφή προσφυγής δεν λύνει σε καμία περίπτωση τα προβλήματα, αντιθέτως θα δημιουργήσει καινούργια. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι ένα κατ’ αναλογία νομικό ανεξάρτητο όργανο, αλλά ελέγχεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, πράγμα που σημαίνει ότι οι αποφάσεις του υπαγορεύονται από συγκεκριμένες πολιτικές ατζέντες κι όχι από νομικές αρχές. Η προσφυγή δεν οδηγεί σε διεκδίκηση των δικαίων του ενός ή του άλλου κράτους που προσφεύγουν σ’ αυτό, αλλά χαρακτηρίζεται περισσότερο από τη βάση μιας συμβιβαστικής «χρυσής τομής». Αυτό σημαίνει πως οποιαδήποτε απόφαση κι αν προκύψει από αυτό, σε περίπτωση που η Ελλάδα δεχτεί προσφυγή για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, θα οδηγήσει σε τετελεσμένα συνδιαχείρισης του Αιγαίου. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται είναι ρητορείες.
Η Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ και δεν είναι αξιόπιστος συνομιλητής σε κανένα ζήτημα. Οι προθέσεις της πλέον είναι ξεκάθαρες: επιδιώκει να εισβάλει στη χώρα και να εξασφαλίσει, με όποιο τρόπο μπορεί – ακόμα και με το «κύρος» διεθνών οργάνων – εδαφικές παραχωρήσεις από μέρους μας. Κάθε φωνή, απ’ όποιο πολιτικό φάσμα κι αν ακούγεται, περί προσφυγής στο Δικαστήριο της Χάγης, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας κι όχι της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση, ως σήμερα, κατάφερε να αποκτήσει θετικό πρόσημο με την πολιτική που, έστω και καθυστερημένα, ξεκίνησε να ασκεί στο ζήτημα των ελληνικών συνόρων. Αν ακούσει κάποιες – απαράδεκτες κατ’ εμέ – φωνές ακόμα κι από το εσωτερικό της παράταξής της, περί προσφυγής στη Χάγη ως δήθεν λύση που θα οδηγήσει στην ειρήνη (!), θα χάσει το παλλαϊκό έρεισμα που κατάφερε να αποκτήσει.
Καμία παραχώρηση δεν είναι λύση, ειδικά απέναντι στην Τουρκία. Απέναντι σε μια επεκτατική χώρα δεν κάνεις διάλογο, ούτε δέχεσαι όρους. Διότι το άλλο αφήγημα που επικρατούσε τόσα χρόνια περί «φιλικής γειτνίασης» έχει ξεφτίσει εξίσου…
*Δρ. Δημήτρης Ε. Γκίκας,
Φιλόλογος, Μ.Α.,
Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης
Ακαδημαϊκός Διευθυντής στο “Ελληνικό Ίδρυμα Γνώσης και Πολιτισμού”
Σύμβουλος 1ης Κοινότητας Δήμου Καλλιθέας
