19/03/2024

ΟΙ ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Απεμπλοκή από αδιέξοδες «διζωνικές-δικοινοτικές» δήθεν λύσεις. Λύση καθαρής Ομοσπονδίας, με αναλογική αρχή, μέλους της Ε.Ε. – Να εξετασθεί η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ

Του Νίκου Σταματάκη*

n.stamatakis@aol.com

Με το θάρρος που μου επιτρέπει μια πολύχρονη, βαθιά σχέση με την Κύπρο θα επιχειρήσω μερικές από καρδιάς σκέψεις προς τους ψηφοφόρους των προεδρικών εκλογών της 28ης Ιανουαρίου. Η σχέση μου αυτή ξεπήδησε εδώ και περίπου 30 χρόνια από προσωπική επιλογή και όχι από πρότερη σχέση, υποχρέωση ή εξαναγκασμό (γάμος, δουλειά, στρατιωτική υπηρεσία, κλπ.) που συνήθως συνδέουν εμάς τους «καλαμαράδες» με την Κύπρο – και επομένως είναι όσο γίνεται άδολη, αυθόρμητη, και ειλικρινής. Τι θα ήθελα λοιπόν να έχουν στο μυαλό τους οι φίλοι και αδελφοί Ελληνες Κύπριοι καθώς προσέρχονται στις κάλπες για τις προεδρικές εκλογές;

1) Πρωταρχική σκέψη πρέπει – χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία – να είναι ότι ο Ελληνισμός από την Θράκη μέχρι το Καστελόριζο και την Κύπρο είναι ένας γεωπολιτικά ενιαίος χώρος. Το δόγμα «Ενιαίου Αμυντικού Χώρου» του Α.Παπανδρέου, που εγκαταλείφθηκε άδοξα, επείγει να επανασυσταθεί – και πράγματι γίνονται κάποια δειλά βήματα. Εάν κάποιο τμήμα αυτού του χώρου υπονομευθεί, τότε το σύνολο θα καταρρεύσει οδηγώντας σε μεγάλη εθνική υποχώρηση. Δεν μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις στη Θράκη όπως αυτές που γίνονται τελευταία, χωρίς να διακινδυνεύουμε συνολική κατάρρευση αυτού του ενιαίου μετώπου. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε, όπως έκανε ο ανεκδιήγητος μειοδότης Γιωργάκης Παπανδρέου, ότι μπορεί να διασπαστεί η συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου με συνδετικό κρίκο το Καστελόριζο. Και πάνω απ’ όλα δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι θα υπάρξει λύση διζωνικής-διακοινοτικής στην Κύπρο με παραμονή των εγγυήσεων και των τουρκικών στρατευμάτων ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ χωρίς να υπογράφουμε ταυτόχρονα την τουρκοποίηση της Κύπρου αλλά την δορυφοροποίηση του υπόλοιπου Ελληνισμού. Εάν αυτή η βασική αρχή δεν είναι κατανοητή τότε είναι προτιμότερη η αποχή παρά η ψήφος.

2) Με ρωτούν οι αγαπημένοι μου φίλοι από την Κύπρο: Και τι να κάνουμε λοιπόν, τι νόημα έχει να προτείνουμε στις διαπραγματεύσεις κάτι που δεν δέχεται η Τουρκία; Φίλοι μου, έχει μεγάλο νόημα… Ποτέ δεν πας σε διαπραγμάτευση ξεκινώντας από όσα δέχεται ο αντίπαλός σου – που στην περίπτωσή μας είναι ορκισμένος εχθρός σου. Αντίθετα προβάλλεις και μάχεσαι για τις δικές σου απαιτήσεις και θέτεις τις δικές σου «κόκκινες γραμμές». Για τον Ελληνισμό η κατάργηση των εγγυήσεων και η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων είναι απόλυτη προτεραιότητα. Εάν αυτό δεν δεχτεί η Τουρκία – και δεν πρόκειται να το δεχτεί χωρίς κάποιας μορφής εξαναγκασμό – είναι καλύτερα να μην ξεκινήσουν ποτέ νέες διαπραγματεύσεις.

3) Αλλά εάν δεν προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις, τότε τι επιλογές έχουμε; «Εκείνοι από εκεί, εμείς από εδώ»; Φίλοι μου, η διχοτόμηση αποτελούσε πάντοτε μια απειλητική μπλόφα της Τουρκίας και ποτέ πραγματικό στόχο της πολιτικής της. Ο στόχος της ήταν πάντοτε ο έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου μέσα από διζωνικά-δικοινοτικά εκτρώματα, όπως το σχέδιο Ανάν και οι παραλλαγές του, μέχρι το τελευταίο «πλαίσιο Γκουτιέρες». Για το λόγο αυτό άλλωστε η Τουρκία ποτέ δεν ζήτησε ή καθόρισε ΑΟΖ για το ψευδοκράτος. Οι τελευταίες απρόσεχτες δηλώσεις του κ.Αναστασιάδη, «εσείς στο βορρά έχετε ΑΟΖ εμείς στο Νότο» θα είχαν κάποιο νόημα εάν επεσήμαιναν την τουρκική μπλόφα ή εάν υπήρχε κάποιο σοβαρό εναλλακτικό, εθνικά αποδεκτό, σχέδιο. Επειδή έγιναν όμως «στα κουτουρού», υποσκάπτουν την εθνική γραμμή περί ενιαίου κυπριακού κράτους και είναι επικίνδυνες. Καταδεικνύουν μάλιστα πόσο επικίνδυνη είναι τυχόν επανεκλογή του κ.Αναστασιάδη στην προεδρία.

4) Όταν ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος κήρυσσε την ΑΟΖ και έβαζε την Κύπρο στην Ε.Ε. πολλοί έφερναν την καταστροφή λέγοντας ότι ήταν «αδύνατη η ένταξη» και ότι «θα μας βρούν μεγάλα δεινά» από την αντίδραση της Τουρκίας και της Δύσης. Τι συνέβη; Χάρη σε μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική και χάρη στον εκβιασμό (του μακαρίτη Γιάννου Κρανιδιώτη και του Θόδωρου Πάγκαλου) προς τη Γερμανία («δεν μπαίνουν στην ΕΕ οι βαλτικές χώρες αν δεν μπει η Κύπρος»), ο Ελληνισμός κατήγαγε μια μεγάλη νίκη. Μια νίκη που κάλυψε τον μισό δρόμο για την ανατροπή των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής του 1974. Σήμερα το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι μοχλός και εγγύηση ότι η τελική λύση θα είναι δίκαιη και δημοκρατική. Αλλά δεν είναι αρκετό. Πώς λοιπόν θα διανυθεί το υπόλοιπο μισό του δρόμου;

5) Η περισσότερη πρόοδος έχει ήδη γίνει και αφορά ασφαλώς την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ που έδωσε βάση για τις οικονομικο-αμυντικές τριαδικές συμμαχίες Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας και Αιγύπτου-Κύπρου-Ελλάδας. Οι δυτικές δυνάμεις έδειξαν το περασμένο καλοκαίρι αποφασισμένες να προστατέψουν τις επενδύσεις των εταιριών τους ακόμα και στρατιωτικά απέναντι στην Τουρκία. Και ο Ταγίπ Ερντογάν μέρα με τη μέρα καταστρέφει και τα τελευταία ίχνη εμπιστοσύνης της Δύσης προς την Τουρκία. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα αναγκάσει την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο. Και τυχόν πτώση του Ερτνογάν – παρά τον αντιδυτικό και αντισημιτικό φανατισμό που θα αφήσει ως κληρονομιά στον τουρκικό λαό – θα μας φέρει πιθανότατα αντιμέτωπους με ριζική αλλαγή της τουρκικής πολιτικής.

6) Ποια λοιπόν είναι η διέξοδος; Επείγει ασφαλώς η άμεση απεμπλοκή από οποιαδήποτε συζήτηση «διζωνικής-δικοινοτικής» λύσης και οποιαδήποτε επαναφορά «πλαισίου Γκουτιέρες». Σαράντα χρόνια συζητήσεων για αδιέξοδα, αντιδημοκρατικά, ρατσιστικά, θνησιγενή και σχιζοφρενικά «διζωνικά-δικοινοτικά» σχέδια είναι αρκετά. Τον δρόμο δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις που έχουν επαναφέρει τον Ελληνισμό στον προαιώνιο ρόλο του ως ανατολικό σύνορο του δυτικού πολιτισμού, σε συνδυασμό με τον επιπλέον ρόλο του «ομφάλιου λώρου» του Ισραήλ προς τη Δύση. Και ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από μια καθαρά δημοκρατική ομοσπονδία με βάση την αναλογική αρχή που θα είναι μέλος της Ε.Ε. – και υπό προϋποθέσεις και του ΝΑΤΟ. Αλλά εάν η απεμπλοκή μας από τη «διζωνική-δικοινοτική» δήθεν λύση είναι το ζητούμενο, τότε αυτό είναι βασικός λόγος να μην επανεκλεγεί ο κ.Αναστασιάδης. Επειδή οι δεσμεύσεις που έχει ήδη αναλάβει θα κάνουν την απεμπλοκή αδύνατη.

7) Η ενδεχόμενη ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, θα πρέπει επιτέλους να τύχει της ίδιας στρατηγικής επεξεργασίας και μεθοδικότητας που είχε και η επιτυχής ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η τωρινή κατάσταση είναι σαφώς ερμαφρόδιτη αφού η Κύπρος αποτελεί ντε φάκτο ένα τεράστιο νατοϊκό αεροπλανοφόρο, με δύο μεγάλες βρετανικές βάσεις που δεν πληρώνουν δεκάρα ενοίκιο και αμερικανικές δορυφορικές εγκαταστάσεις εδάφους και άλλες «διευκολύνσεις». Ολοι είναι κερδισμένοι από αυτή την ερμαφρόδιτη κατάσταση (σαφέστατα και η Ρωσία και φυσικά η Τουρκία που βρίσκει δικαιολογία να μιλά για «εγγυήσεις ασφαλείας») εκτός από τον Ελληνισμό. Τη στιγμή που πληθαίνουν στη Δύση οι φωνές από think tanks και πολιτικούς για τον εξοβελισμό της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ δεν θάπρεπε να έχουμε τουλάχιστον προετοιμάσει μια ανάλογη στρατηγική; Δεν είναι της στιγμής να αναλύσω διεξοδικά κάτι τέτοιο αλλά είναι απολύτως φανερό ότι η προοπτική ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας και πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι – ειδικά επειδή η ιστορία του Κυπριακού μας διδάσκει τι μεγάλη ζημιά προκάλεσε η μη ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ μετά το 1960. Κατ’ελάχιστο, θάπρεπε να αναρωτηθούμε αρχικά υπό ποιες προϋποθέσεις η ενδεχόμενη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ θα συνέβαλε στη λύση του Κυπριακού και να το θέσουμε πιθανόν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αλλά, πχ. οι ενδοιασμοί περί του «τι θα πεί η Ρωσία» είναι γελοίοι όταν η Ρωσία πουλά άνετα πυραύλους S-400 στην Τουρκία που είναι μέλος του ΝΑΤΟ…

Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι στους αδελφικούς φίλους Ελληνες της Κύπρου να κάνουν τη σωστή επιλογή. Οι ευθύνες τους για το μέλλον της Κύπρου και του Ελληνισμού είναι μεγάλες.

*Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας που ζει και εργάζεται στη Ν.Υόρκη.

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2023