Γαλλία: πώς Τουρκία και Ιράν μπορούν να φουντώσουν τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
«Συνιστούμε στη γαλλική κυβέρνηση και την αστυνομία να δώσουν προσοχή στα αιτήματα των διαδηλωτών και να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, αποφεύγοντας κάθε βία», δήλωσε ο Νασέρ Κανανί εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών στο Twitter. «Η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τη βίαιη μεταχείριση των πολιτών της σεβόμενη τις αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας της έκφρασης και το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν ειρηνικά», πρόσθεσε.
Στον ίδιο τόνο, λίγες ώρες αργότερα ήρθε και το μήνυμα του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. «Η Τουρκία ανησυχεί ότι τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν περαιτέρω καταπίεση των μουσουλμάνων και των μεταναστών» τόνισε σε προκλητικό τόνο και συνέχισε: «Οι ρατσιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις δεν στοχεύουν μόνο μουσουλμάνους, αλλά και μετανάστες. Ο πρόεδρος της Τουρκίας αφού καταδίκασε τα επεισόδια και τους βανδαλισμούς στη Γαλλία, μίλησε για αποικιοκρατικές πολιτικές και πολιτικές του αποκλεισμού των μουσουλμάνων και ανέφερε χαρακτηριστικά «όσοι σπέρνουν ανέμους, θερίζουν θύελλες».
Οι δηλώσεις αυτών των δυο χωρών εναντίον της Γαλλίας δεν είναι καθόλου τυχαίες. Αντιθέτως, είναι ένας έξυπνος τρόπος να φουντώσουν την αντίδραση κατά της Γαλλίας και γενικότερα κατά της Ευρώπης από τις δυο χώρες με τους αυταρχικούς ηγέτες τους που οι ίδιοι σφάζουν και σκοτώνουν κατά δεκάδες τους κατοίκους τους.
Στην δεκαετία του 1970-80 είχε προσπαθήσει να κάνει περίπου το ίδιο και ο Γιασέρ Αραφάτ προσπαθώντας να μετατρέψει σε Παν-Αραβικό ζητημα το θέμα της Παλαιστίνης και να φέρει απέναντί του ολόκληρη τη Δύση. Ας μη λησμονούμε πως είχε πει ότι η Δύση θέλει τον Αραβικό Κόσμο σε καμήλα και σκηνή για να μπορεί να πάρει τα πετρέλαια και τα εδάφη τους προς όφελος του. Μια δήλωση που είχε ίσως μεγαλύτερη απήχηση τότε λόγω της μνήμης στην αποικιοκρατική πολιτική των δυτικών κρατών.
Στον 21ο αιώνα πλέον, περίπου 40-50 χρόνια μετά, γίνεται μια προσπάθεια πάλι από συγκεκριμένους κύκλους να δημιουργηθεί Παν-Ισλαμικό κίνημα με πρωτοστάτες το Ιράν, την Μουσουλμανική Αδελφότητα και φυσικά την Τουρκία. Η καθεμία πλευρά προφανώς για τους δικούς της λόγους.
Πώς αντιμετωπίζεται;
Στην περίπτωση του Αραφάτ χρειάστηκε μια συντονισμένη προσπάθεια από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, καθώς οι δυο χώρες «έκοψαν» όλα τα κεφάλια του πολεμικού τμήματος της PLO και της Χαμάς και στο τέλος επήλθε η δηλητηρίαση (πιθανότατα) του ηγέτη της οργάνωσης. Η θεωρία λέει πώς μάλλον χρησιμοποιήθηκε μέθοδος της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας με κάποιο στοιχείο μη ανιχνεύσιμο με τα τότε μέσα.
Στη σημερινή περίπτωση δυστυχως το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και πολυπλοκότερο. Αρχικά δεν υπάρχει κάποιο κεντρικό πρόσωπο για όλο αυτό. Υπάρχει μια φανατική ερμηνεία του Ισλάμ και όσων περιέχει το Κοράνι από διάφορους Ιμάμηδες και επιτήδειους που απολαμβάνουν αμύθητο πλούτο και στέλνουν τους «φτωχοδιάβολους» ως στρατιώτες να πεθάνουν. Δεν υπάρχει καλύτερη απεικόνιση άλλωστε από τις αποκαλύψεις τεράστιων περιουσιών των ηγετών του DAESH και της Al Qaeda. ενώ την ίδια στιγμή έστελναν ανόητους να ανατινάζουν τους εαυτούς τους.
Περίπου το 2017 συμμετείχα σε μια διεθνή ημερίδα κατά της τρομοκρατίας με καλεσμένους από όλο τον κόσμο. Εκεί η πρόταση ήταν να δημιουργηθεί μια καμπάνια που θα χτυπούσε τα όπλα της ριζοσπαστικοποίησης με πρώτη αιχμή να αφορά τον τρόπο εκμετάλλευσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε δεύτερο χρόνο ειπώθηκε η δημιουργία κινήτρων προς την δεξαμενή στρατολόγησης των φανατικών που θα τους τράβαγε από την κατήχηση των διάφορων «νομικών δικηγόρων Ισλαμικών σχολών». Όλα τα παραπάνω απέτυχαν παταγωδώς διότι πολύ απλά η ιδεολογία δημιουργεί φανατισμό που υπερβαίνει την λογική σκέψη και την προσωπική διάθεση για ευμάρεια.
Σήμερα υπάρχει στασιμότητα. Ακόμα και αυτή η δήθεν μεταστροφή του ΝΑΤΟ τότε κατά της τρομοκρατίας (πολύ πριν την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία) ήταν χωρίς συντονισμό και χωρίς σχέδιο. Καμία CONTEST άλλωστε δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μια πηγή κακού εντός της Ευρώπης από «Ευρωπαίους» πολίτες μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που απλά γεννήθηκαν εκεί χωρίς καμία άλλη σύνδεση με τον δυτικό πολιτισμό και με το κοσμικό σύστημα.
Αυτό που έγινε στη Γαλλία δυστυχώς είναι η αρχή απλά. Τα προμηνύματα υπήρξαν στη Σουηδία άλλωστε με ολόκληρες περιοχές να γίνονται No-go zones. Το μήνυμα το πήρε η Σουηδία και πλέον έχει αναπτυξει νομοσχέδιο με δρακόντεια μέτρα κατά της παράνομης μετανάστευσης ενώ, ταυτόχρονα, θα δίνει υπηκοότητα μόνο μετά από εξαντλητικούς ελέγχους. Παραμένει όμως και για αυτούς το πρόβλημα του πανηλίθιου Ευρωπαϊκού νόμου για το πώς αποδίδεται αμέσως εθνική ταυτότητα σε κάποιον που έτυχε να γεννηθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Τί θα γίνει;
Άγνωστο, είναι η αλήθεια. Δυστυχώς τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε η κάθε λύση που θα προταθεί θα είναι στα όρια του να χαρακτηριστεί ως «Τελική Λύση των Αρίων». Κάτι που, φυσικά, δεν θα τιμά ούτε την Ευρώπη ούτε τον Δυτικό πολιτισμό.
Από την άλλη υπάρχουν κάποια μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν αλλά το βασικότερο όλων είναι τα σύνορα να αλλάξουν από περιστρεφόμενο τουρνικέ σε θωρακισμένη πόρτα με μπάρα που θα ελέγχεται και ουδείς θα περνάει στο Ευρωπαϊκό Έδαφος χωρίς να το δικαιούται πραγματικά. Όπως ήταν και στο παρελθόν.
Όσον αφορά το ίδιο το μεταναστευτικό, εδώ να τονίσουμε ότι υπάρχει νόμιμος τρόπος για όσους θέλουν να μεταναστεύσουν είτε για σπουδές είτε για εργασία, όμως, θα πρέπει να το κάνουν μέσα από τις νόμιμες οδούς που υπάρχουν και είναι τα σύνορα κάθε χώρας, τα αεροδρόμια της και στα λιμάνια της με ταυτότητα/διαβατήριο και με αποδεδειγμένη ικανότητα πώς μπορούν να βοηθήσουν με τις ικανότητες τους. Το παραπάνω ως μέτρο δεν είναι κάτι εξωπραγματικό. Το έκαναν και το κάνουν Πολωνία, Ουγγαρία, Αυστραλία και πλέον Σουηδία, μαζί φυσικά με ΗΠΑ και Ρωσία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ως Ευρώπη από αυτό και μετά θα μπορεί να γίνει η όποια άλλη εφαρμογή μέτρων.
