Ο πόλεμος τελείωσε, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς να σταματήσει να πολεμά
George Friedman
Geopolitical Futures
Έχει περάσει περισσότερο από ενάμισης χρόνος από τότε που η Ρωσία εξαπέλυσε την επίθεσή της στην Ουκρανία. Ο πόλεμος δεν πήγε όπως περίμεναν οι Ρώσοι, εκτός και αν είχαν προγραμματίσει για περισσότερο από ένα χρόνο να δεχτούν απώλειες χωρίς να είναι σε θέση να συντρίψουν τους Ουκρανούς. Οι Ρώσοι έπρεπε να περιμένουν έναν σύντομο πόλεμο στον οποίο θα συνέτριβαν τον ουκρανικό στρατό και τη θέλησή του να αντισταθεί. Εάν υστερούσαν, ήξεραν ότι οι Αμερικανοί μετά από σύντομο χρονικό διάστημα θα έδιναν όπλα στην Ουκρανία, διακινδυνεύοντας μια παρατεταμένη σύγκρουση.
Η Ουκρανία υπερασπίζεται την πατρίδα της, επομένως το ηθικό είναι υψηλό. Η ουκρανική αποστολή επρόκειτο να αναγκάσει μια ρωσική υποχώρηση πέρα από τα σύνορα. Η πρώτη στρατηγική της βασιζόταν στην ευκινησία, χρησιμοποιώντας σχετικά μικρές μονάδες για να χτυπήσουν αργά κινούμενες ρωσικές δυνάμεις. Αλλά καθώς οι Ρώσοι έφτασαν σε προετοιμασμένες αμυντικές θέσεις με βαριά όπλα, η ουκρανική στρατηγική έγινε λιγότερο αποτελεσματική. Η αύξηση των όπλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αύξησε τις απώλειες σε αμυντικές θέσεις καθώς και σε επιθετικές.
Ο αμερικανο-ρωσικός πόλεμος ήταν κατά κάποιο τρόπο διαφορετικός από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Έχω γράψει παλιότερα για αυτό. Ο φόβος της Ρωσίας ήταν ότι μια αμερικανική δύναμη στα ουκρανικά σύνορα θα μπορούσε να επιτεθεί στη Μόσχα, περίπου 300 μίλια (480 χιλιόμετρα) μακριά. Οι Αμερικανοί φοβήθηκαν ότι η πτώση της Ουκρανίας θα έφερνε τις ρωσικές δυνάμεις στην ανατολική γραμμή των κρατών του ΝΑΤΟ, ξεκινώντας εκ νέου τον Ψυχρό Πόλεμο. Υπό αυτή την έννοια, ο πόλεμος έχει ελάχιστη σχέση με την Ουκρανία, εκτός από το ότι έχει αγριέψει τη χώρα και ολισθαίνει προς έναν επώδυνο και επικίνδυνο ψυχρό πόλεμο.
Με αυτό τον τρόπο, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ήταν μια κίνηση κατά των Αμερικανών. Η αμερικανική απάντηση είχε ως στόχο όχι μόνο να εμποδίσει την κίνηση, αλλά και να ανοίξει την πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ο μεγαλύτερος φόβος της Ρωσίας: οι ουκρανικές δυνάμεις, με την υποστήριξη του αμερικανικού εξοπλισμού, να πιέζουν μέχρι τα πιο ευαίσθητα σύνορα στη Ρωσία. Μπορεί κάλλιστα καμία πλευρά να μην σκόπευε αυτές τις ενέργειες, αλλά καμία δεν μπορούσε να απορρίψει την άλλη.
Ως αποτέλεσμα, οι Ρώσοι μετακινήθηκαν σε αμυντικές θέσεις. Συνέχισαν να εξαπολύουν επιθετικές επιχειρήσεις, αλλά αυτές δεν είχαν τη δύναμη να επιτύχουν τους στόχους τους. Το αληθινό τέλος έγινε αμυντικό. Οι Ουκρανοί επιχείρησαν επιθετικές επιχειρήσεις, συγκρατώντας πάντα τα στρατεύματα σε περίπτωση απροσδόκητης ρωσικής επίθεσης. Και οι δύο μίλησαν για επιθέσεις και τις εξαπέλυσαν, αλλά συγκρατούσαν την ισχύ που ήταν επαρκής για να διατηρήσουν τις δικές τους άμυνες. Έτσι, έχουμε δει ένα είδος παγωμένου πολέμου, στον οποίο η ανάγκη να κρατηθούν θέσεις καθιστά αδύνατη τη δέσμευση αρκετής δύναμης για την επίτευξη των αρχικών στόχων. Αυτοί οι τύποι πολέμων γίνονται κατά κύριο λόγο πολιτικοί χαρακτήρες, όπου και οι δύο πλευρές φοβούνται ότι οποιοδήποτε κίνημα θα έχει πολιτικές συνέπειες για την έναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών.
Ο Ζελένσκι πίστευε ότι εάν η αμερικανική επέμβαση δεν αναγκάσει τους Ρώσους να ματαιώσουν, τότε τουλάχιστον θα επέτρεπε στην Ουκρανία να αντεπιτεθεί σε τεράστια κλίμακα. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλέκονται σε μια διαφορετική σύγκρουση: κρατώντας τη Ρωσία μακριά από το ΝΑΤΟ. Θα παρέχουν επαρκή δύναμη για να κρατήσει τους Ρώσους σε απόσταση, αλλά όχι αρκετή για να τους συντρίψουν.
Η Ρωσία έχει κρατήσει τις ΗΠΑ μακριά από τα σύνορά της, αλλά ελάχιστα. Η Ουκρανία έχει διατηρήσει την κυριαρχία σε μεγάλο μέρος της χώρας. Και οι ΗΠΑ έχουν κάνει μια ρωσική διείσδυση πέρα από την Ουκρανία εξαιρετικά απίθανη.
Οι ΗΠΑ πέτυχαν τον στόχο τους, ενώ η Ρωσία και η Ουκρανία δεν έχουν πετύχει και δεν πρόκειται. Η Ουκρανία είναι τώρα μια διαιρεμένη χώρα, αλλά αρκετά από αυτήν είναι άθικτη για να διεκδικήσει τη νίκη και η Ρωσία έχει περάσει αρκετά τα παλιά της σύνορα για να διεκδικήσει μια μικρή νίκη. Και οι δύο θα μπορούσαν να ισχυριστούν ανθρωπιστικούς λόγους για τον τερματισμό του πολέμου.
Αλλά τώρα οι νεκροί σέρνονται. Έδωσαν τη ζωή τους για τίποτα άλλο παρά την προσποίηση της νίκης, καθώς κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σκεφτεί το αποτέλεσμα ως περιφρόνηση για τους νεκρούς. Έχοντας λοιπόν πολεμήσει και υπερασπιστεί για δύο χρόνια, το πώς τελειώνει ο πόλεμος είναι εύλογα σαφές. Πόσο καιρό θα χρειαστεί για να παραδεχτούν οι ηγέτες αυτό που είναι προφανές; Όλοι έχασαν αυτόν τον πόλεμο, και σε εύθετο χρόνο θα χάσουν και οι ηγέτες. Και αυτό είναι που θα καθυστερήσει την αναπόφευκτη ειρήνη.
