Η εικόνα στο Ρωσο-Ουκρανικό πεδίο σύρραξης

Αλέξανδρος Νίκλαν

Στις 22 Φεβρουαρίου θα μιλάμε για 2 χρόνια πολέμου στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε με ξεκάθαρη επιθετική εισβολή από πλευράς της Ρωσίας με αστεία προσχήματα.

Ποια είναι τα αποτελέσματα αλήθεια από αυτή την εισβολή;

Μια κτήση περιοχών από την Ρωσία όπου κυριαρχούσαν έτσι και αλλιώς οι Ρωσόφωνοι. Είναι προφανές πώς αυτό δεν θα αλλάξει πλέον. Θεωρώ εξαιρετικά απίθανο να καταφέρει η Ουκρανία με την ηγεσία Ζελένσκι, ανεξαρτήτως βοήθειας που θα έχει, να μπορέσει να επανακτήσει αυτά τα εδάφη.

Μια Ρωσία απομονωμένη και αποκομμένη από διεθνείς αγορές και με ένα σωρό κυρώσεις εναντίον της. Μια εικόνα που θα έλεγα πώς μοιάζει αρκετά με αυτή του Ιράν όπως ισχύει εδώ και δεκαετίες πλέον.

Μια Ρωσία επίσης που έχει απογυμνωθεί πλέον από τον μύθο που την ονόμαζε ως “υπερδύναμη”. Σίγουρα η Ουκρανία έχει τροφοδοσία από τον Δυτικό κόσμο αλλά ο πόλεμος γίνεται με τους Ουκρανούς στρατιώτες. Όχι με ΝΑΤΟικους-Δυτικούς στο εκεί μέτωπο.

Έχουμε μια Γερμανική κατάρρευση επίσης. Η Γερμανία στηριζόμενη στο εξαιρετικά φτηνό Ρωσικό αέριο και με συμφωνίες της Μέρκελ (που χαντάκωσε την χώρα της όπως θα γράψει η ιστορία με αυτή την συμφωνία και με το μεταναστευτικό) είχε δημιουργήσει εντύπωση οικονομικής υπερδύναμης. Σήμερα παλεύει να μην μπεί στον χάρτη με χώρες υψηλού εσωτερικού χρέους.

Μια αποδυνάμωση και της στήριξης και συνοχής δήθεν της ΕΕ. Σίγουρα στο πρώτο διάστημα η ΕΕ έδωσε χρήματα και στήριξη. Πλέον όμως η κάθε χώρα έχει δικά της θέματα να λύσει και με τρόπο αλλά γρήγορα , προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από το απύθμενο πηγάδι πολέμου που έχει στηθεί και απορροφά κάθε ευρώ που πάει εκεί χωρίς μάλιστα σημαντικό αντίτιμο στο προσεχές μέλλον. Η συνοχή και η στήριξη λοιπόν έχει ορισμένη διάρκεια (σ.σ. να τα βλέπουμε και εμείς).

Μια επίσης ανάδειξη του προβλήματος στο ΝΑΤΟ που λέγεται Τουρκία που εμφανώς πλέον δείχνει ως “ξένο σώμα” εντός συμμαχίας αφού δείχνει πώς δεν συνεργάζεται και δεν το έκανε και ποτέ έστω και για τους τύπους από την αρχή.

Πάμε στους κερδισμένους

ΗΠΑ. Είναι κερδισμένες διότι το δικό τους φυσικό αέριο επικράτησε σε πωλήσεις. Κατάφερε επίσης και στρίμωξε την ΕΕ σε σοβαρά ζητήματα ύπαρξης της σε επίπεδο ενέργειας αλλά και άμυνας αφού πλέον φάνηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς οι περισσότερες χώρες είναι απλά ξέφραγο αμπέλι σε πολεμικές απαιτήσεις. Ο ρόλος επίσης της αστερόεσσας εντός ΝΑΤΟ είναι και πάλι ηγετικός και ορίζει εν πολλοίς πώς και τι θα γίνει. Παρά τα θηριώδη ποσά χορηγιών προς την Ουκρανία , κατάφερε και πήρε τα διπλάσια λόγω των παραπάνω πωλήσεων αλλά και της μέγιστης επιρροής πλέον σε όλα τα επίπεδα. Συν φυσικά την αποκαθήλωση ενός αντιπάλου τους από θέση ισχύος για πολλά πολλά χρόνια. Το πρόβλημα βέβαια στις ΗΠΑ είναι εσωτερικό αλλά είναι άλλη συζήτηση.

Κίνα. Βεζίρης στην θέση του Βεζίρη που κοιτάει την θέση του Χαλίφη. Μια χώρα που θεωρείται πλέον δικαίως νο2 σε δυναμική ενάντια στις ΗΠΑ. Επίσης έχει δημιουργήσει θέση εξάρτησης για την Ρωσία που δεν έχει και άλλο μεγάλο πελάτη για πώληση του αεριού της. Μια συνεργασία που δεν είναι σίγουρο πώς θα έχει και καλό αποτέλεσμα. Άλλωστε η Ιστορία έχει καταγράψει και ένα Σινο-Ρωσικό πόλεμο αναδυκνείοντας τον ανταγωνισμό των δύο κρατών. Το πρόβλημα της τώρα είναι η μεγάλη έκθεση της οικονομίας της σε εξωτερικά χρέη λόγω επενδύσεων με υψηλό ρίσκο. Αυτό όμως είναι και απόρροια της ισχυρής θέσης της. Θα φανεί στο κοντινό μέλλον αν θα αντέξει.

ΝΑΤΟ. Αναβίωσε το δόγμα του. Κέρδισε νέα μέλη που δεν θα ερχόντουσαν ποτέ υπό άλλες συνθήκες (Φινλανδία, Σουηδία). Φυσικά η ζημιά με την Τουρκία δείχνει σοβαρά λειτουργικά προβλήματα του, όμως κανείς δεν μπορεί να πεί ότι πλέον το ΝΑΤΟ είναι “εγκεφαλικά νεκρό” όπως είχε αναφέρει ο Μακρόν.

Γαλλία. Κερδισμένη με μικρό μόνο ποσοστό. Κυρίως λόγω της πτώσης της Γερμανίας. Όμως με μια οικονομία που έχει σοβαρή ελλειψη σταθερότητας δύσκολα μπορεί να γίνει ηγέτιδα δύναμη στην ΕΕ.

Και μια κουβέντα για την χώρα μας

Η Ελλάδα βγαίνει κερδισμένη από το σκηνικό. Κυρίως λόγω των πράξεων άλλων θα έλεγα, καθώς η απαράδεκτη στάση της Τουρκίας κατά τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και ειδικά κατά τις ΗΠΑ, η ενίσχυση του ρόλου της χώρας μας λόγω της αστάθειας στην περιοχή (με έμφαση της ανάδειξης της Αλεξανδρούπολης κυρίως ως σημείο ενίσχυσης δυνάμεων αλλά και ενεργειακού κόμβου), όπως και δεδομένη την επενδυτική βαθμίδα πλέον (από τις ελάχιστες χώρες με ανάπτυξη εντός ΕΕ) , δίνουν πόντους στην χώρα μας. Όμως μέχρι εκεί.

Κατά την προσωπική μου άποψη χάνει και μια σχέση με την Ρωσία που έδινε μια διέξοδο σε φτηνή ενέργεια (που επηρεάζει προφανώς όλους μας σε επίπεδο ενέργειας), όπως και ένα κανάλι πίεσης προς την Τουρκία ( ειδικά αν μπορούσαν να υπάρξουν και κοινά συμφέροντα).

Γενική εικόνα πάντα κατά την προσωπική μου άποψη είναι πώς στα δύο χρόνια πλέον που οδεύουμε σε αυτή την σύγκρουση , κάποια πράγματα φαίνεται να έχουν οριστικοποιηθεί εκτός και αν υπάρξει κάτι συνταρακτικό ως αλλαγή. Αυτό όμως μόνο ένας προφήτης μπορεί να το δεί. Οπότε με τα σημερινά δεδομένα, όσο μπορώ να διακρίνω, θεωρώ ότι ίσως για πρώτη φορά να οδεύουμε στην αρχή του τέλους με ό,τι ισχύει σήμερα σε εδαφικό χάρτη.