Τα παιχνίδια της Αγγλίας στην Κύπρο και η Τουρκία

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Την 1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Ένας αγώνας που δεν είχε μόνο στόχο την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού, καθώς ας μην ξεχνάμε ότι οι Άγγλοι στην Κύπρο δεν συμπεριφέρθηκαν απλά ως αποικιοκρατική διοίκηση, αλλά ως κατακτητές στην πιο βάναυση μορφή τους. Στόχος της ΕΟΚΑ ήταν η Ένωση με την Ελλάδα.

Η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν μία πρώιμη επιθυμία, ήταν ένας όψιμος στόχος ήδη από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.

Η πλειονότητα των ιστορικών γεγονότων είναι γνωστή σχετικά με το Κυπριακό Ζήτημα, που ωστόσο το λάθος των πολιτικών και επιστημόνων είναι ότι το «διαβάζουν» αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1950 (όταν άρχισαν οι Επαναστάσεις για την αποαποικιοποίηση της Μέσης Ανατολής) και φτάνοντας στην Κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού το 1974 από τα τουρκικά στρατεύματα.

Και είναι λάθος να εστιάζεται το Κυπριακό Ζήτημα στη συγκεκριμένη εικοσαετία, γιατί η αποσπασματική μελέτη του, δεν βοηθά να κατανοήσουμε όχι μόνο τα λάθη που έγιναν στην Πολιτική και τη Διπλωματία, αλλά κυρίως, γιατί σήμερα πολλοί που δεν έχουν γνώση της Ιστορίας το προσομοιάζουν με το Ουκρανικό και ακόμα περισσότεροι με το Παλαιστινιακό.

Και αυτή η προσομοίωση είναι βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν και κάθε αναθεωρητή, αλλά και κάθε εθελόδουλου που, χρησιμοποιώντας το ουκρανικό, ουσιαστικά αναγνωρίζει δικαιώματα στον Τούρκο κατακτητή.

Το Κυπριακό το μόνο κοινό που έχει με το Ουκρανικό είναι η επίθεση από ένα ξένο κράτος και η Κατοχή ενός τμήματος του εδάφους της χώρας.Τίποτα άλλο!!!!!!!

Γιατί η Ουκρανία δεν είχε τα κοινωνιολογικά γνωρίσματα για τη διαμόρφωση μίας πολιτειακής οντότητας, όπως το 1914 δεν είχε η Αλβανία και το 1923 η Τουρκία. Η Ουκρανία είναι μια «κατασκευή» της πολιτικής σκηνής (μπολσεβικισμού) για την επιγένεση ενός πολιτειακού μορφώματος στη βάση των κοινωνικών χαρακτηριστικών, όπως είναι οι ιδιωματισμοί της γλώσσας και η έννοια του τοπικιστικού που εκτός από τη γλώσσα, διαμορφώνεται και στη βάση του πώς αναπτύσσεται κοινωνιολογικά ένα τμήμα ενός γεωγραφικού τόπου, ανεξάρτητα της εθνολογικής προέλευσης των κατοίκων του (γι’αυτό και αναφέραμε ότι η Ουκρανία είναι μια δεύτερη Αλβανία στο πώς διαμορφώθηκε, όπως επίσης προσιδιάζει και με την Τουρκία).

Οπότε καλύτερα όσοι βλέπουν το Κυπριακό στη βάση του Ουκρανικού, είναι δόκιμο προτού παραδώσουν με την στάση τους και τη συμπεριφορά τους βέλη στη φαρέτρα του Τούρκου κατακτητή, προηγουμένως να μελετήσουν την Επιστήμη της Εθνολογίας και κυρίως ένα βασικό επιστημονικό της πεδίο, την Κοινωνική Ανθρωπολογία, επίσης δε, να μελετήσουν την Ιστορία και κυρίως τη Διπλωματική Ιστορία (ιδίως δε την τελευταία, γιατί και πάλι κάνουμε μεγάλη χάρη στους φίλους, συμμάχους και εταίρους μας Δυτικούς, το Κυπριακό που τεχνηέντως το έφεραν στο διπλωματικό προσκήνιο την περίοδο της Διακήρυξης Μπάλφουρ το 1918, ήταν γιατί στόχευαν να εξομοιώσουν δύο διαφορετικά τελείως θέματα, αποδεικνύοντας πόσο σημαντική ήταν και είναι η Κύπρος για τους Βρετανούς).

Γιατί οι Βρετανοί επιγένεσαν τεχνηέντως στη βάση των Παλαιστινίων που υφίστανται οι τελευταίοι ως εθνολογικά ιστορική ομάδα στη περιοχή όπου σχηματίστηκε το Κράτος του Ισραήλ το 1948, αυτήν την κοινωνική ομάδα που ονομάστηκε πάλι από τους ίδιους τους Άγγλους ως «Τουρκοκύπριοι». Το τουρκικό κράτος που σχηματίστηκε το 1923, μέχρι και μετά τη λήξη του Β’ΠΠ κάθε άλλο παρά ενδιαφερόταν για τους Έλληνες, και λιγότερους σε πληθυσμό Λατίνους και Εβραίους που τον 16ο αι. ασπάστηκαν το Ισλάμ και διέμεναν στην ελληνική εθνολογικά Κύπρο.

Οι Βρετανοί ποτέ δεν ήθελαν να αφήσουν την Κύπρο, ποτέ δεν ήθελαν να φύγουν από ένα νησί που συνέδεε την Ανατολή με τη Δύση. Το Σουέζ για αυτούς, δεν είναι αδόκιμο να ειπωθεί, ότι έφερε λιγότερη σημασία από ό, τι η Κύπρος. Ή πιο σωστά η διαφορά της Αιγύπτου με την Κύπρο για τους Βρετανούς είχε να κάνει με το γεγονός, ότι με τη μεν πρώτη είχαν να κάνουν με αραβικό στοιχείο με ό, τι αυτό σημαίνει σε συμπεριφορικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, ενώ με τη δεύτερη είχαν να κάνουν με το ελληνικό στοιχείο.

Και μάλιστα, όσοι έχουν διαβάσει για την Ελλάδα που τη δεκαετία του 1950 επικυριαρχούσε σε 3 βασικά περιβάλλοντα για τη Διεθνή Διπλωματία της εποχής, ήτοι Ελλάδα, Κύπρος και Αίγυπτος, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αν σε αυτό το γεωγραφικό τρίγωνο επικυριαρχούσε μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός, ότι ουσιαστικά αφού η είσοδος της Μέσης Ανατολής θα ήταν ελληνική, θα ήταν ελληνική όλη η ΝΑ Μεσόγειος, αν όχι όλη η Μεσόγειος.

Οι Βρετανοί όφειλαν να διασπάσουν τον Ελληνισμό, και το «μπορούσαν’ κυριότατα με το πλεονέκτημα που έφεραν ως διοικητές της Κύπρου. Οι εξισλαμισμένοι πληθυσμοί ήταν ένα πολύ καλό μέσο ευόδωσης του σχεδιασμού τους που φυσικά σε όλο αυτό έβαλαν και την Τουρκία. Οι Άγγλοι είχαν, έχουν και θα έχουν την Τουρκία ως το δεκανίκι για τη συνέχιση της παρουσίας τους στο ελληνικό εθνολογικά νησί, της Κύπρου.

Η Κύπρος είναι εθνικό ζήτημα για την Ελλάδα, είναι ζήτημα τιμής για την Ελλάδα. Η τουρκική παρουσία (και εννοώ την Κατοχή, γιατί δεν υφίσταται τουρκικός εθνολογικά πληθυσμός) θα φύγει μόνο αν φύγει η Αγγλία από το Νησί.

Η Τουρκία είναι ένα τίποτα, είναι η τρίχα στο πέτο των Βρετανών που την αφήνουν οι Άγγλοι, αν και τους χαλάει την αισθητική που έχουν ως λόρδοι, προκειμένου να υφίστανται στο Νησί.

Ο Ελληνισμός για το ζήτημα της Κύπρου δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Τουρκία. Η Τουρκία είναι η βιτρίνα του συγκεκριμένου θέματος, αλλά έχει να αντιμετωπίσει την ίδια τη Μ. Βρετανία που δεν σκοπεύει ποτέ να αφήσει την Κύπρο.

Η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ, αν χαθεί η Κύπρος, η Ελλάδα θα απωλέσει τη δυναμική της ως κυρίαρχο Κράτος!!!! Ζήτω η Κύπρος, Ζήτω ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ!!!!

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

Σημείωση: Πηγή κεντρικής εικόνας: https://www.offsite.com.cy/eidiseis/topika/eoka-o-agonas-poy-emeine-stin-istoria