Ισλάμ, Δύση και βολικά άλλοθι

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας 

Συχνά ακούμε στο δημόσιο διάλογο ή διαβάζουμε σε διάφορα άρθρα ότι η Δύση φταίει για ό,τι παθαίνει από τους μουσουλμάνους μετανάστες καθώς είναι υπεύθυνη για όσα έχουν συμβεί σ΄αυτούς και γι΄αυτό πρέπει να πληρώσει. Αφήνοντας φυσικά να εννοηθεί ότι η ευθύνη για όσα πράττουν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν ανήκει στους ίδιους αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο στις δυτικές κοινωνίες.

Φυσικά με τον τρόπο αυτό ασπάζονται εξ΄ολοκλήρου το αφήγημα των κληρικών του Ισλάμ που βλέπουν τη Δύση ως μια μιαρή υπόσταση που πρέπει να καταστραφεί από τους εκλεκτούς/πιστούς του Αλλάχ. Όπως γράφει ο Αιγύπτιος συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας Χαμέντ Αμπντέλ-Σαμάντ στο βιβλίο του «Ο ισλαμικός φασισμός- Μια αναλυτική προσέγγιση» για τους ισλαμιστές υπήρχαν και υπάρχουν οι ίδιοι πάντα τρεις εχθροί: η Δύση, το Ισραήλ και ο εσωτερικός τους εχθρός όπως αποκαλούν τους κοσμικούς, τους οποίους θεωρούν ως συνέχεια της Δύσης.

Επομένως, όσοι δίνουν άλλοθι για τις καταστροφές που πραγματοποιούν οι φτωχοί μουσουλμάνοι μετανάστες ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής Δύσης, παραβλέπουν το γεγονός ότι ένας ισλαμιστής γνωρίζει μόνο ένα κίνητρο: να επιβάλλει τον ισλαμικό νόμο.

Ας πάμε όμως να δούμε δυο  χάρτες με στοιχεία και μετρήσιμα δεδομένα για τις μεταναστευτικές ροές.

Στον πρώτο χάρτη βλέπουμε τις ροές από τους κατοίκους της Ουκρανίας. Υπολογίζεται πως εξαιτίας της ρωσικής εισβολής στη χώρα, περίπου 6.000.000 πέρασαν σε γειτονικές χώρες.

Στον δεύτερο χάρτη βλέπουμε τις συνολικές ροές οι οποίες περιέχουν όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών. Περίπου 4-5.000.000 εξ ανατολάς συνολικά προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη ως τελικό σημείο άφιξης και αιτήματος διαμονής και ασύλου.

Αν κάποιος τώρα μπει στην διαδικασία έρευνας θα δει οτι τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από Ουκρανούς, οι οποίοι έφυγαν από την πατρίδα τους φτωχοί και εξαθλιωμένοι εξαιτίας ενός πραγματικού πολέμου και, κατά κύριο λόγο ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, τείνουν στο μηδέν. Αντίθετα,  αν κοιτάξουμε με προσοχή τους πίνακες της EUROPOL, θα δούμε πώς ένα ποσοστό 35-45% εγκλημάτων σε χώρες κατάληξης προέρχεται από τις τάξεις των μεταναστών άλλης πίστης και πολιτισμού οι οποίοι προέρχονται είτε από Ασία, είτε από ανατολική Ευρώπη (ειδικότερα από Αλβανία και Γεωργία).

Το παραπάνω ως δεδομένο καταρρίπτει αυτόματα κάθε επιχείρημα περί ένδειας ή αδυναμίας ενσωμάτωσης τους διότι το κράτος φιλοξενίας δεν κάνει αυτό που πρέπει. Όταν 6.000.000 άνθρωποι από χώρα της Ευρώπης μετακινούνται εσωτερικά δενανοίγει μύτη, ενώ η εισροή από τρίτες χώρες από ανατολικά δημιουργεί ταραχή.

Εδώ για να το κατανοήσουμε θα πρέπει να δούμε τα διαφορετικά στοιχεία που έχουν οι μεταναστευτικές ροές:

– Σύσταση ροών: Οι εισερχόμενες ροές τρίτων χωρών  είναι κατά 80% άνδρες ενεργής ηλικίας, δηλαδή μεταξύ 15 και 55 ετών που θεωρείται και ως η μάχιμη ηλικία/

– Ποιοτικό στοιχείο πολιτισμού: Το μεγαλύτερο ποσοστό ανήκει σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής ενώ το μεγαλύτερο τμήμα αυτών πιστεύει στο Ισλάμ.

– Τρόπος εισόδου: Οι ουκρανικές ροές προσφύφων (ονομάζονται πρόσφυγες γιατί προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο)  μπήκαν νόμιμα με όλα τα χαρτιά τους – και ας έφευγαν από πεδίο πολέμου- και ελέγχθηκαν πλήρως από τις αρμόδιες αρχές των ευρωπαϊκών χωρών. Οι ροές από τρίτες χώρες εισέβαλλαν παράνομα χωρίς κανένα έλεγχο και απαιτούσαν να γίνουν δεκτοί χωρίς χαρτιά και στοιχεία που να πιστοποιούν ποιοι είναι και από πού έρχονται.

– Ενσωμάτωση: Οι περισσότερες οικογένειες από  την Ουκρανία ενσωματώθηκαν σε ελάχιστο χρόνο σε προσωρινούς τόπους διαμονής ενώ ήδη αρκετοί άνθρωποι βρήκαν αμέσως δουλειά λόγω υψηλής εξειδίκευσης τους. Οι ροές από την Ανατολή,  παρά τις μεγάλες ανάγκες για χειρονακτικά επαγγέλματα, τα οποία οι περισσότεροι μπορούν να καλύψουν καθώς δεν έχουν απολύτως καμία εξειδίκευση, αυτοί αρνούνται και περιμένουν να επιβιώσουν με επιδόματα ή με εύκολο χρήμα προερχόμενο από έγκλημα.

Όταν λοιπόν ο Χάντινγκτον είχε βγάλει εκείνο το περίφημο σύγγραμα του για την Σύγκρουση Πολιτισμών, κάποιοι  είχαν αναφέρει ότι σχημάτιζε μια ακραία θεωρία μην αναγνωρίζοντας την δυνατότητα του ανθρώπου να ενσωματωθεί εκεί που χρειάζεται αν βρεΙ πρόσφορες συνθήκες. Εκεί βέβαια ήταν και το λάθος τους. Διότι η ενσωμάτωση δεν θα ήταν με μορφή προσαρμογής αλλά σε μορφή εποικισμού ,μεταφέροντας και στοιχεία τους στους νέους τόπους κατοικίας τους. Είναι κάτι ΕΜΦΥΤΟ στον άνθρωπο. Ειδικά όταν μιλάμε για μεγάλες κοινωνικές ομάδες που θα νιώθουν έτσι πιο άνετα.

Ο αμερικάνος συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Χάντινγκτον είχε απόλυτο δίκιο σε ό,τι έγραφε, παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκε.Τα δεδομένα και τα στοιχεία της σημερινής κατάστασης αποτελούν την απόλυτη επιβεβαίωσή του. Ό,τι και αν λένε και αν νομίζουν κάποιοι με υποκειμενική ιδεοληψία, η αλήθεια είναι πως ο ανεξέλεγκτος τρόπος μετανάστευσης και ειδικά από ανθρώπους που δεν έχουν δυνατότητα προσαρμογής (και όχι ενσωμάτωσης απλά) προκαλεί ρήγματα που βλέπουμε ήδη να συμβαίνουν τόσες μέρες στην Γαλλία. Μια χώρα η οποία κατά την προσωπική μου άποψη οδεύει ταχέως σε καταστάσεις και ιστορικές συνθήκες Καρλομάγνου και Σαρακηνών.

Οι ρητορίες λοιπόν περί της αποικιοκρατίας δεν μπορούν να σταθούν.Και υπάρχουν πολλαπλά παραδείγματα για το πώς οι χώρες αυτές, τόσο χρόνια μετά την αποικιοκρατία απέτυχαν να φτιάξουν κράτος. Να θυμίσω εδώ πως  η Γκάνα διά του ηγέτης της σε συνέντευξη Τύπου παρουσία του Μακρόν είχε πεί ότι θα απογαλακτιστεί η χώρα του από την Γαλλία και την οικονομική ενίσχυση της, αλλά 60 χρόνια μετά δεν έχει γίνει καμία αλλαγή. Μην πιάσουμε και το ζήτημα Αφγανιστάν επίσης όπου οι Ταλιμπάν έκαναν περίπατο μόλις οι ΗΠΑ είπαν οτι αποχωρούν και ξέρουμε πώς κατέληξε αυτό. Ή στο πώς λειτουργεί το Ιράν σήμερα με τους Αγιατολάχ μετά την ανατροπή του Σάχη.

Δεν φταίει για τα πάντα η κακιά Δύση. Η ελευθερία όπως άριστα γνωρίζουμε ως έθνος θέλει πολύ δύναμη και αίμα για να κατακτηθεί. Μην ξεχνάμε την ιστορία μας και πόσα περάσαμε χωρίς να μας χαριστεί κανείς. Όλοι κάτι θέλανε. Και εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε και έχουμε την χώρα που έχουμε, όποια και αν είναι και όπως και αν είναι αυτή.