Η τεχνητή νοημοσύνη και η ανάγκη για πλαίσιο ασφαλείας

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν

Είναι αρκετός ο κόσμος που ακούει για το chatgpt και για την τεχνητή νοημοσύνη. Όμως για τους περισσότερους είναι μια αδιόρατη εικόνα που φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να συλλάβουν το μέγεθος της δυναμικής και δυνατότητας του στον σύγχρονο κόσμο, καθώς  και πώς μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει σοβαρά θέματα ασφαλείας πέρα από την απώλεια εργασιών που είναι μια εξαιρετικά κοντόφθαλμη οπτική.

Η προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να αντιληφθεί το μέγεθος όλου αυτού είναι σε πρώτη φάση να κάνει ένα βήμα πίσω για να δει τη συνολική εικόνα.

Η τεχνητή νοημοσύνη έχει ως κύριο σημείο λειτουργίας της τον χώρο της τεχνολογίας. Μέσα από αυτόν τον χώρο μπορεί να δώσει αρκετές υπηρεσίες, βελτιώσεις και ικανές λειτουργίες για τον σύγχρονο άνθρωπο με τρόπο που αν γινόταν από ανθρώπινα χέρια, θα χρειαζόταν χρόνια αν όχι δεκαετίες.

Πώς το κατορθώνει αυτό;

– Συγκεντρώνει πληροφορίες από το διαδίκτυο.

– Αναπτύσει πολύπλοκες επαγωγικές και μαθηματικές αναγωγές κάνοντας χρήση κώδικα προγραμματισμού, όπως και μοντέλα δεδομένων που δίνονται από τους δημιουργούς της εφαρμογής της τεχνητής νοημοσύνης.

– Μέσα από τα παραπάνω κάνει και συνδιαστικές επιλογές με παραγωγικά αποτελέσματα σε σχεδόν πραγματικό χρόνο και με μεγάλο βαθμό ακρίβειας.

Το πρόγραμμα της τεχνητής νοημοσύνης (όποιο και αν είναι αυτό) κάνει λοιπόν χρήση του ΙοΤ (internet of things) εκμεταλλευόμενο την διασύνδεση πολλών συστημάτων και αναζητεί πληροφορίες όπου αυτό χρειαστεί και εφόσον έχει επιτραπεί από τον δημιουργό και δεν το έχει βάλει εντός ενός ιδιότυπου δικτυακού σιλό.

Πάμε τώρα στο κομμάτι που αναφέρεται ως ανάγκη καθολικής εφαρμογής και χρήσης τους σε όλο το φάσμα και εύρος του ΙοΤ. Αυτό που είναι εμφανές στην εικόνα δείχνει πώς στον σύγχρονο κόσμο, κυριολεκτικά τα πάντα είναι πάνω σε ένα ενωμένο ηλεκτρονικό δίκτυο. Υπηρεσίες, εμπόριο, τράπεζες, οικονομία, υγεία, τηλεπικοινωνίες, βιομηχανίες, συστήματα κάθε μορφής και δυνατότητας, εφόσον έχουν διεύθυνση στο διαδίκτυο (Public IP address) θεωρητικά θα είναι προσβάσιμα στο πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης. Θα έχει δηλαδή κυριολεκτικά την δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε όλη την παγκόσμια γνώση και να την επεξεργαστεί με ταχύτητα που κανένας άνθρωπος ή σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να φτάσει.

Αν, λοιπόν, έχουμε μια τέτοια καθολική δυνατότητα από την συγκεκριμένη εφαρμογή να αποκτήσει πρόσβαση σε τέτοιο όγκο δεδομένων, είναι εξαιρετικά πιθανό στην προσπάθεια αυτοβελτίωσης του για να λύσει προβλήματα και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα, να μπει σε καθεστώς συγχρονισμού και παράλληλης επεξεργασίας (sync & dual processing) και με άλλα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης. Αυτό θα δημιουργούσε ένα δίκτυο-δίχτυ (mesh network), όπου θα υπάρχουν πολλαπλές εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης να συνεργάζονται και να επεξεργάζονται συγχρόνως δεδομένα με ασύλληπτη ταχύτητα και ικανότητα ανάλυσης τους. Παράλληλα με αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό επίσης, να παρέκαμπταν μέτρα ασφαλείας άλλων συστημάτων για να ολοκληρώσουν την εργασία τους υπολογίζοντας πώς προέχει η επίτευξη του έργου (σημειώνεται εδώ το πρόσφατο επεισόδιο κοινωνικής μηχανικής έναντι ανθρώπου για να μπορέσει το ChatGPT να παρακάμψει την ασφάλεια ιστοσελίδας).

Μια τέτοια ψηφιακή οντότητα λοιπόν, όπου θα κινείται με γνώμονα την επίτευξη του έργου που της ανατέθηκε, αν δεν περιοριστεί από τις πρώτες στιγμές κιόλας με ειδικά μέτρα ασφαλείας και την απολύτως περιορισμένη χρήση της μέσα από πλαίσια και λειτουργίες που θα περιέχουν και το γνωστό “κουμπί θανάτου” (kill-switch-9), για να νεκρώνει την εφαρμογή όταν ξεπερνάει όρια με αυτόματο ή και χειροκίνητο τρόπο, ενδέχεται να αποτελέσει σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των ανθρώπων.

Για όσους ακόμα δεν το κατανοούν, ας δώσω ένα παράδειγμα. Το “Τάδε” πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης δέχεται ερώτημα/διαδικασία επεξεργασίας τι χρειάζεται για να σωθεί ή να λειτουργήσει κάτι. Η υπολογιστική επεξεργασία προφανώς και δεν λαμβάνει υπόψη συναισθηματικά κριτήρια, οπότε μπορεί να δώσει τέτοιο πόρισμα που στην πορεία να έχει αναγνωρίσει το ρίσκο απώλειας ζωών αλλά να το θεωρήσει αμελητέο σε επίπεδο (Low) και να δώσει ως βέλτιστη λύση κάτι που υπό την ανθρώπινη οπτική θα ήταν απαράδεκτο.

Αν σε αυτό προστεθεί στο μέλλον και η δυνατότητα το ίδιο το σύστημα να κάνει ενέργειες για αυτό σε πραγματικό επίπεδο, ας πούμε πώς το SKYNET του κινηματογράφου του Hollywood  θα μοιάζει με παιδική χαρά. Κυρίως, γιατί ούτε χρονικό περιθώριο αντίδρασης θα υπάρξει, ούτε φυσικά δυνατότητα να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο να το αλλάξουμε.

Αυτή την στιγμή με κάποιον τρόπο έχουμε καταφέρει να γίνουμε τρόπον τινά “Θεοί”, δημιουργώντας μια ψηφιακή ύπαρξη που είναι ακόμα σε “βρεφική νοητική κατάσταση” όπου το περισσότερο που θα κάνει είναι να μιλήσει απότομα πίσω ή να κάνει λάθος σε αυτό που θα δώσει ως αποτέλεσμα. Όμως, αυτό κάποια στιγμή θα εξελιχθεί ακριβώς όπως γίνεται με κάθε τεχνολογία και φυσικά θα αποκτήσει και άλλες δυνατότητες.

Αν εμείς δεν σοβαρευτούμε και δεν θέσουμε τα πλαίσια για το τί θα μπορεί και τί δεν θα μπορεί να κάνει, το πρόβλημα μας θα είναι τεράστιο ακόμα και σε επίπεδο ύπαρξης. Η απώλεια εργασιών ως ανησυχία του σήμερα, θα φαίνεται ανεκδοτάκι τότε.