Περί 17Ν και εσωτερικής τρομοκρατίας

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
MSc Security & Terrorism Studies

Το μέγεθος της εσωτερικής τρομοκρατίας στην χώρα μας είναι πλέον μικρό. Ίσως, γιατί εξαρχής ταυτίστηκε με μια ιδεολογία που αντίστοιχα υπήρχε μόνο στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, είχε περίπου ίδιο πρόσημο και δεν εξελίχθηκε ποτέ. Κομματικά στηρίχτηκε πρόσφατα από κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που ακόμα και με δηλώσεις στελεχών του βρέθηκε να στηρίζει τρομοκράτες, προσβάλλοντος με τον τρόπο αυτό τόσο τα θύματα όσο και το πολίτευμα.

Πρέπει επίσης να ειπωθεί πως ο μύθος ότι τα χτυπήματα της 17Ν ήταν πολύ συγκεκριμένα δεν υφίσταται. Επί της ουσίας τα χτυπήματα της οργάνωσης ήταν “τυφλά” και δεν ήταν λίγες οι φορές που παρολίγο να θρηνήσουμε θύματα είτε από τις πράξεις της συγκεκριμένης οργάνωσης, είτε από τις παραφυάδες και τα αποσχισμένα μέρη της. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως ήταν καθαρά θέμα τύχης το γεγονός ότι δεν υπήρξαν κι άλλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. 

Η οργάνωση 17Ν αποκαλύφθηκε, κυρίως, από μια λάθος πράξη στελέχους της, γεγονός που βοήθησε γρήγορα τις αρχές να βρουν στοιχεία και να πιάσουν την άκρη του νήματος και όχι μετά από έρευνα, όπως έχει αφεθεί να πιστεύουμε. Υπήρχαν πάντοτε στοιχεία αλλά ποτέ αποδείξεις για να πάνε σε δίκη.

Παρ’όλα αυτά ως και σήμερα ουδείς γνωρίζει το μέγεθος της 17Ν. Ή αν το γνωρίζει δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα το πλήθος των στοιχείων της. Τα κεντρικά στελέχη της οργάνωσης, όπως φάνηκε κατά την παραπομπή τους σε δίκη,  δεν ήταν ούτε εγκληματικές ιδιοφυίες, ούτε είχαν τους πόρους και τα μέσα να στηρίξουν την δομή της. Πόσο μάλλον να έχουν και το δίκτυο πληροφοριών που θα τα κρατούσε στη σκιά και προστατευμένα.

Με το σημερινό μάτι ανάλυσης και τη σημερινή γνώση επί τρομοκρατών και σχετικών οργανώσων, που πλέον έχουν και διεθνή χαρακτήρα, είναι προφανές πως η συγκεκριμένη οργάνωση πρέπει να είχε ισχυρή κάλυψη και κάποιον σε θέση πρόσβασης σε πληροφορίες και πόρους. Ας μην ξεχνάμε πώς δεν ήταν μόνο η ΕΛΑΣ που τους έψαχνε, αλλά και ξένες υπηρεσίες όπως η CIA, το FBI, η Mi6 και άλλες. Πάντα διέφευγε όλων μέχρι και την τελευταία στιγμή. Προσωπικά, γνωρίζω ιστορία από στέλεχος της CIA στην Ελλάδα, το οποίο  μας είχε πει προφορικά για εισβολή σε διαμέρισμα εντός της Αθήνας και να έρχεται διαταγή άνωθεν- από υψηλά πρόσωπα- μέσω ασυρμάτου της ΕΛΑΣ να μην προχωρήσει η επιχείρηση. Κάτι που δεν έγινε σεβαστό και προέκυψαν συλλήψεις που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για άλλη έρευνα, κάπου στην δεκαετία των 80ς.

Για να διαφύγεις αυτών των υπηρεσιών ως τρομοκράτης πρέπει να έχεις κάποια μέσα που ελάχιστες οργανώσεις είχαν και έχουν. Και ακόμα και τότε, για αυτές τις οργανώσεις δεν αρκούσε επειδή κάποια στιγμή το τοπικό πολιτικό σύστημα αλλά και ο λαός των χωρών που λειτουργούσαν επιθυμούσε την εξόντωση τους. Επομένως σε εύλογο χρονικό διάστημα εντοπιζόντουσαν και εκκαθαρίζονταν. Στην Ελλάδα όμως μας πήρε πάνω από 25 χρόνια για να καταφέρουμε να εξαρθρώσουμε μια οργάνωση που φάνηκε να στηρίζεται στον Γιωτόπουλο και τον Κουφοντίνα. 

Επίσης, σε μια Ελλάδα των 11.000.000 την εποχή, όπου μάλιστα οι ληστείες που βλέπουμε με αυτόματα ήταν ελάχιστες των ελαχίστων και με μικρή σχετικά λεία, είναι απορίας άξιον πώς είχαν τους πόρους για μεταμφιέσεις, οχήματα, εκρηκτικά, όπλα κτλ.

Το μόνο δεδομένο είναι πώς υπήρχε έτοιμη δεξαμενή στρατολόγησης μέσα από τα Ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα που λειτουργούσαν (και μέχρι προσφάτως ακόμα) ως εκκολαπτήρια “στελεχών” είτε ως στρατιώτες-πιόνια για ληστείες και διακίνηση ουσιών προς οικονομική στήριξη, ή ακόμα και ως εκτελεστικά όργανα σε οργανώσεις παραφυάδες.

Το θύμα στις 14/7/1992 με το όνομα Θανάσης Αξαρλιάν αποτελεί μια σελίδα της ιστορίας που δείχνει πώς οι απειλές για μια Πολιτεία βρίσκονται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως δείχνει και πόσο σημαντικό είναι οι Αρχές ενός τόπου να είναι αμείλικτες και απόλυτα δυναμικές απέναντι σε φανατικούς ανθρώπους που δεν χωράνε κανονικά σε καμία κοινωνία και καμία πολιτεία.

Ολοκληρώνοντας ας μου επιτραπεί μια προσωπική σημείωση: Η πολιτική εκμετάλλευση και διαχείριση τέτοιων συμβάντων και δολοφονιών είναι οικτρή προσπάθεια σκύλευσης και καπήλευσης νεκρού. Από όποια πλευρά και να το δεις και από όποια πολιτική θέση και ιδεολογία να το αναλύσεις. Μόνο οι τρομοκράτες και οι φίλιοι αυτών εκμεταλλεύονται την ανάδειξη ενός νεκρού ως πολιτικό όχημα συμφέροντος όπως άλλωστε μας έδειξαν πρόσφατα μέσα από την κουλτούρα στρατολόγησης τα στελέχη του DAESH.

Ποια η σχέση του δογματικού Ισλάμ με την τρομοκρατία και τον δογματικό φανατισμό

Ισλαμιστική Τρομοκρατία: Γιατί η Ελλάδα δεν είναι στο απυρόβλητο