Περί παγκοσμιοποίησης και απόλυτης αλήθειας
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας
Στην εποχή της επιβαλλόμενης παγκοσμιοποίησης, οι αναμενόμενες συγκρούσεις δεν επιλύονται ηθικά, αλλά πολιτικά. Επικράτησε μια «πολιτική ορθότητα» αντί μιας ηθικής αξιολόγησης. Επιβλήθηκαν, δηλαδή οι «αρχές» της παγκοσμιοποίησης δια του πολιτικού λόγου. Όσοι δεν αποδέχτηκαν τις πολιτικές διακηρύξεις της παγκοσμιοποίησης στιγματίστηκαν. Είναι ξεκάθαρο, άρα ότι έχουμε να κάνουμε με πρακτικές που προσομοιάζουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα κι όχι σε δημοκρατίες.Πώς, όμως διαμορφώθηκε αυτή η πολιτική ορθότητα και πώς ακριβώς αντικρούεται φιλοσοφικά;
Η διακήρυξη της Καντιανής κατηγορικής προσταγής είναι η εξής: «Να ενεργείς μόνο σύμφωνα με αυτό το όριο, στη βάση του οποίου μπορείς ταυτόχρονα να θέλεις να γίνει ένας καθολικός νόμος». Ο Χ. Γιόνας θέτει στη συγκεκριμένη διακήρυξη λογικές αρχές, εννοώντας ότι σε μια ανθρώπινη κοινωνία βασιζόμαστε όχι σε μια στείρα ηθικολογία, αλλά σε μια λογική συνάφεια των αρχών.
Η ιδεολογία, όμως της παγκοσμιοποίησης παρερμήνευσε οικτρά αυτή τη διακήρυξη. Τη θέληση να καταστεί η δράση του κάθε ανθρώπου καθολική την ερμήνευσε ως επιθυμία κάποιων να επιβάλουν τη δική τους θεώρηση ως καθολική. Πρόκειται για μια ερμηνεία που δεν εδράζεται ούτε στη λογική συνάφεια, ούτε στην ηθική προσταγή, αλλά στην πολιτική ή οικονομική ισχύ των δρώντων. Έτσι, οι πολιτικές απόψεις έλαβαν τη μορφή απόλυτης αλήθειας, στην πραγματικότητα όμως αντικατέστησαν βίαια την ηθική διάσταση της ανθρώπινης δράσης.
